"Arayış"ın romanını okudum.Fakat bu arayış
-kendini mi arama?
-bir başkasını mı arama?
-kendin üzerinden bir başkasını mı arama? yoksa
-başkası üzerinden kendini mi arama? işte orası kocaman bir kargaşa. Hiçlik,boşluk,karanlık,dipsizlik,hissizleşme,ölüme yoldaş,bir başkasında kaybolma bir taraftan çırpınma,tutunma,yeniden dirilme,yola devam etme,kendini hissetme,kendini bir başkasında hissetme ya da tam bilinmeze düştüğün yerde yeniden kendine düştüğünü farketme gibi daha da çoğaltılacak psikolojik serüven.
Peki bunca çalkantılı arayış sonrası geldiğin noktada nerede oluyorsun? Burada 'Arayan Mevlası'nı da , belâsını da' diyeceğim ama kitapta ki şu cümle az çok bir şeyler diyor:'(...)Hiç kimse bir başkasının sınırından içeri giremez,nedeni de çok basittir;hiç kimse kendine ulaşamaz da ondan!' Üç serilik kitap bitti. Ama ben kendi içimde bitiremedim. Tekrar ilk ve ikinci cildin sayfalarını karıştırdım,bazı yerleri yeniden okudum,bağlantılar,geçişler,eklemeler,dönüşler,dönememeler,tahliller okadar ince bir çizgide ki kesinlikle eser ara verilmeden bütün halinde bitirilmeli.
Tek cümle özetlersem "Okuması kolay,anlaşılması zor." bir eser. Meğer akıcılığı büyül bir yanılgıymış. Su gibi akıp giderken bukadar derinlemesine düşündürmek,beyin yakmak..Pess..
Polisiye/Post-modernizm diye tanımlanan eserin post-modern kısmına koca bir eyvallah fakat polisiye kısmı kesinlikle çok sığ kalır.Yani çok daha ötesi diyorum, polisiye ıhh ıhh olmadı, bu tanım esere haksızlık eder.
Ben bayıldım. İnanılmaz lezzetliydi. Tavsiye midir? Gönül rahatlığımla
