Kitabı eğer Othello'yu okuduktan sonra okursanız Shakespeare'in âdeta tekrara düştüğünü görürsünüz. Zira kitap, Othello'da olduğu gibi sadakatsiz otorite sahibi eşin, Sadakat'e olan inançsızlığının sorumluluğunu karşı tarafa yükleyerek onu sadakatine tutsak etmesi ile başlıyor. İnanç, güven, sadakat ve nihayet sevgi duyguları ana karakter üzerinden sorgulanıyor, Eş'ten başlayan güvensizliğin bireyin çevresine yayılışı inceliyor. Acaba her iki eserde de kişi güvensiz olduğu için mi eşine güvenmiyor, yoksa en güvendiğini '' düşündüğü '' kişiye hissettiği güvensizlik duygusundan sonra güvenecek kimsenin kalmadığı düşüncesine mi kapılıyor fikrini tekrar tekrar sorgulatıyor ve nihayet siz de ''suç'' u atacak birini arıyorsunuz.
Kitabın dili ise, henüz okuduğum tüm Shakespeare Eserlerinden ayrılarak şairanelikten uzak bir biçimde kaleme alınmış. Farklı çevirileri de kontrol ederek bu karara vardığımı de belirtmek isterim. Etkileyiciliğinden, kendi sahnenizi kurdurtma gücünden hiçbir özellik kaybetmemesine karşın eserde tekrar tekrar okuyup her seferinde yeni bir anlam yüklediğim Shakespeare'in cümlelerinin eksikliğini hissettiğimi söylemem gerek. Bununla birlikte tekrarlamayı kendime görev bilirim ki kitabın yaşandığı dünya, kitaptan sonra sizi hiç de kendi dünyanıza geri bırakacak bir dünya değil. Bunu da sağlayan şüphesiz anlatım. En ütopik durumu bile bir bardak suyu içişimiz kadar tahayyül edilebilir kılan Shakespeare'in anlatımı...
