küçük şeylerin felsefesi; büyüğü, yüceyi, yükseği, aklîyi, epiği, erili konu alan ve derinliği yalnızca bu kavramlarla bağdaştırılan şeylerin karşısına, asıl “şey”leri koyuyor: küçük, gündelik, sıradan, domestik, hafif, dişil şeyleri. bunlar öyle küçük ki çoğu zaman halının altına süpürülüp gözden kaçabiliyor. oysa her birinin felsefe, edebiyat ve mitoloji tarihinde geniş birer yeri var. francesca rigotti, bu şeyler üzerine (örneğin toz, elma, sürahi, önlük, saksı, borazan, gübre ve başka birçok “şey”) konuşuyor. bunu yaparken de sayısız şair ve düşünürden alıntılar yapıyor; mitolojik hikayelere, modern edebiyat eserlerine ve metaforlara değiniyor. sayfalarından dolup taşan bir kitaptı. en çok da beni, “krallar kapılara dokunmaz, onlar bu mutluluğu tanımıyor.” ve “inciri biliyorum ama şiiri bilmiyorum.” dizelerinin sahibi francis ponge ile tanıştırdığı için rigotti’ye büyük bir teşekkür borçluyum. iyi ki her şeyi megalaştıran yirmi birinci yüzyıl insanından uzak, “küçük şeylerin tanrısı”nın yaratılarına yakın bir şeyler okuma fırsatı geçti elime.
