Bu kitaba yorum yapabilmek için hissettiğim onca duyguyu sindirmem gerekti. Çok uzun bir yorum da olmayacak sanırım bu, hatırlamak bile nahoş geliyor.
Öncelikle bu kitabın yüz temel eserde olmasının üzerimdeki dehşetinden bahsetmek istiyorum. Lise çağındaki gençlerin gelişim özelliklerini dikkate aldığımda bu kitabın bir hayli sarsıcı olduğunu düşünüyorum fakat günümüz şartları düşünülünce Kuyucaklı Yusuf da ne ki? Öyle değil mi? Benim için öyle değil, çok yazık.
Kitabın, dolaylı olarak yazarın, dünyaya bakışı beni bir hayli düşündürdü. Sabahattin Ali için üzüldüm. Dünyaya böyle bakmak korkunç olmalı. Bunun yanında koca bir kasabanın ele alındığı bu kitapta tek bir iyilik, insaniyet olmayışı da ayrı bir üzüntüm oldu. Kitaptaki insanların alayı çelişkiler içinde. Şimdi hepsini sıralamak istemiyorum, hatırlamak da istemiyorum ama herkesin bu denli cahil, bencil, kötü ve çirkin olduğuna inanmıyorum.
Benim için kitabı bitiren yer, tecavüze uğrayan küçücük bir kızın bunu anlatırken başvurduğu yol oldu. Bir çocuğun, tecavüze uğradığı günü anlatırken dağın, bayırın, çayırın görünüşüyle ilgili bir şey hatırlayabileceğine inanmıyorum. Çocuk olmaya da gerek yok. Bu olayın işleniş şeklini, önemsizleştirilişini vs. hepsini kenara bıraksak, belki esas mesaj bu yapılmamalı demekti desek bile, o anlatış sahnesini gerçekten yok sayamıyorum. Yazarın bana hitap etmediğine o an karar verdim. Evet, dili akıcı ve tasvirleri başarılı ama Allah aşkına öyle bir anda bu tasvirlere neden ihtiyacımız var?
Sevmedim, beğenmedim ve keşke okumasaydım diyerek üzüntüyle kitabı rafa kaldırdım. Tavsiye etmiyorum.
