“Satır aralarını okumayı bilecek, bu kitabın bir ilanı aşk olduğunu, öğretmenimizin Anneler Günü için dikte ettiği övgü sözleri hariç, onu sevdiğimi asla söyleyemeyen benim hatamı telafi ettiğimi anlayabilecek mi? Bunları onu yeniden yaşatmak için yazdığımı anlayabilecek mi? Çünkü onu özlediğimi.”
Jean-Louis Fournier’in bu anlatısı annesine dair. Fournier aşırı yalın, sade bir uslupla hissettiği duyguları okuyana geçirmeyi çok iyi biliyor. Uzun cümleler kurmuyor, ağdalı bir dil kullanmıyor, betimlemelere, karakter analizlerine hiç girmiyor ama bir saatlik bir okumayla bize bir anneyi, o anneyle büyüyen çocuğu, bu ilişkiye içkin duyguları anlatıveriyor. Benim bu yalınlık ve onunla gelen samimiyet hoşuma gidiyor.
Anneyle ya da hayatımızda anne rolü oynamış insanlarla olan ayrılığımız hiç kolay değil. Ama sanırım bugün bu konuda hem de kitabı daha yeni kapatmışken fazla yazamayacağım Can. Şu an zal içindeyim. Sen doğduğundan beri kendi canım da kıymetli oldu, tüm annelerinki gibi. Sağlıkla ihtiyarlayıp yatağımda ölmeyi diliyorum senden beri.
Duyguların hep rehberin olsun Can, kalple zihnin bağlantısı gayet güçlü, sen onlara güvenmekten vazgeçme.
