Katherine Rundell bir çocuk kitabı yazarı. Tutmuş “Neden çocuk kitapları okumalıyız?” diye bir soru sormuş, oturmuş kısa birkaç deneme yazmış, yayınlamış. Çıtı pıtı, bir lokmacık bir şey.
Yani, bu kitaptan, bir kurgu dışı edebi metinden beklediğiniz her şeyi elinize tutuşturmasını beklemeyin. O kadar uzun boylu değil. Ben bir kitap dinlemişim gibi değil de, podcast dinlemişim gibi hissediyorum mesela.
Peki, niye çocuk kitapları okumalıymışız?
“Tutunabileceğimiz doğruların hep var olduğunu ve olacağını hatırlayarak, hayatta verilmesi gereken tavizlere ve kaçınılmaz hicran yaralarına karşı” korunmak için,
“Çaresiz kaldığımızda, ne zaman bir şeye sil baştan başlamamız gerekse, elde avuçta ne kaldığını hatırlamak için..”
“Sadece neyi unuttuğumuzu değil, neyi unuttuğumuza dair unuttuklarımızı da..” öğrenmek için,
“İmkansız ve belki imkansız olmayan şeyleri istemenin neye benzediğini hatırlamak için..”
,diyor Katherine Hanım. Ve ekliyor: “Çocuk edebiyatına dönün ki, dünyayı iki çift gözle görebilesiniz. Hem kendi gözlerinizle, hem de çocukluk halinizin gözleriyle.” Bu noktaya renkli çaput bağlayıp olay yerinden uzaklaşıyorum.