Nereye Gitti İstanbul?
Aydın BoysanNereye Gitti İstanbul? Gönderileri
Nereye Gitti İstanbul? kitaplarını, Nereye Gitti İstanbul? sözleri ve alıntılarını, Nereye Gitti İstanbul? yazarlarını, Nereye Gitti İstanbul? yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Bu şehrin ruhu yok artık. Bu insanlar artık birlikte yaşamıyorlar, yan yana yaşıyorlar sadece. Bunları artık, ruhsal yakınlaşmalar birleştirmiyor. İnsanları birbirine yaklaştırmış görünen itici neden yalnız yolların-caddelerin kalabalığı."
" Yaşamın, bizim ona verdiğimizden başka bir anlamı yoktur".
Sayfa 171Kitabı okudu
Ben ömrümde bana huzur, hatta saat hesabı olsun mutluluk veren ne varsa, "artık geçti" sanılan zamanlarda yaptım.
Sayfa 133Kitabı okudu
Yaşam seviliyorsa eğer, olduğu gibi sevilecek...Tıpkı beste gibi..Değişiklik istemeden. Çünkü başka hayat yok.
Sayfa 133Kitabı okudu
" Canım sıkılıyor" diye oflayıp poflayan kişi, acaba neden sıkılıyordur... Çok açık: Kendisiyle yalnız kaldığı için... Kendini yetiştiremeyenin, sanattan ve okumaktan zevk almayanın, sonu budur. Meheldir.
Sayfa 112Kitabı okudu
Yaşam sevinçlerinin, acılardan çok daha kısa sürmesi, doğaldır. Sevinç köpürür bitiverir, acı çöreklenir, gitmek bilmez.
Sayfa 57Kitabı okudu
Şehirler toplumların çehresidir. Ülke politikasının da elbet.
Sayfa 45Kitabı okudu
Politikacıda utanmazlık, akıl hesaplarının göstergesidir.
Le Corbusier
Gerekenin ötesindeki huzur, insanı melankoliden geçerek acı çekmeye götürür.
Sayfa 182Kitabı okudu
Yaşamayı, bir çadır tiyatrosu dramına benzeterek ruhsal miskinleşmelere esir olanlara acınmaz. Çırpınmak, savaşmak görevinden kaçılamaz. Yaşamak sürekli bir hareketler zinciridir.
Ressam Kokoschka bu gerçeği bir tabloya benzeterek anlatırken: "Yaşayış bir natürmort (yani ölü doğa resmi) değildir" diyordu.
Nasıl yaşanmış olursa olsun tek çare: Yaşam sevgisi ve sevincini korumak... Bu gerçeği bir üstat (T. Wilder) minicik bir cümlede özetleyiveriyordu:
"Yaşamın, bizim ona verdiğimizden başka bir anlamı yoktur."
Sayfa 170Kitabı okudu
Lucretius
Eksildiğini gözlerimizle görüyoruz varlıkların Ve yitip gittiğini geçen zamanla. Yine de
Bir eksilme yok toplamlarında. Çünkü
Ögeler yeni bir varlığı büyütmeye başlar, Ayrılmayla azaltırken bir başkasını.
Sayfa 160Kitabı okudu
Keyise İda Hanım, edebiyat öğretmenimizdi. Hem görünüşüyle, ama hem de konuşmaları ve edasıyla, olağanüstü bir zarafet (incelik) simgesiydi. 1937 yılında bir gün sınıfa gelerek;"Abdülhak Hamit Bey vefat etti. Ben cenazesine gideceğim için, ders yapamayacağım. Lütfen gürültü etmeyin ve Müdür Bey'i kızdırmayın!" dedi ve gitti... Oysa biz gürültüden ortalığı yıktık. Müdür de gelip bizi azarladı, sonra da kabaca, Keyise Hanım'ın kalbini kırmış.
Ertesi derste Keyise Hanım bize üzüntüsünü iki saat boyunca öyle ince, öyle kibar, öyle saygın bir edebiyat diliyle anlattı ki...
Biz onun bize hayvan demek istediğini, iki yıl sonra anlayabilmiştik.
Sayfa 151Kitabı okudu
Zaman, hiçbir iş için, hiçbir zaman geç değildir.
Ancak bazan, çabuk ölünür.
Ama insan olarak görevimiz, öleceğimize göre değil, ölmeyeceğimize göre yaşamaktır.
Sayfa 133Kitabı okudu
Behçet Necatigil
Biliyorum, ayıp ve mânasız
Ama peşlerinden gidiyorum
Gezmeye çıktıkları vakit
Ana kız.
Utanır da belki
Anasının sırtındaki
Yeldirmeden,
Kız bir adım önde gider
Sezdirmeden.
Beşiktaş'ta Barbaros Meydanı
Sağı anıt, solu türbe
Ortası kare şeklinde,
Parkıdır yoksulların
Bilhassa yaz ayları.
Sayfa 126Kitabı okudu