Tsıpkin’in Neroç Köprüsü ve Norartakir adlı 2 uzun öykü ve 16 kısa öyküden oluşan bu kitabına, çok büyük bir beklentiyle başlamıştım. Özellikle “Ben ne Rus yazarı ya da düşünürü ne de Rus aydınıyım, sadece Sovyet Yahudisiyim.” sözünü okuyunca bu beklentim daha da yükselmişti. E tabi ki bir de söz konusu 2’nci Dünya Savaşı ve sonrasındaki acı dolu izler olunca, bu beklentim zirveye ulaşmıştı. Ama okurken kendimi ilave motivasyona bürüyerek çok zorlasam da, her cümlenin ve hatta her kelimenin altında derin anlamlar aramaya çalışsam da, kitaptan o dönemin ruhunu ve havasını bir türlü yakalayıp alamadım.
Oysa ki, bildiğiniz üzere, savaşların yıkıcılığı, eziyeti ve şiddeti tamamen insanlığın en büyük ayıbını ortaya çıkarsa da, edebiyata yansıması daima eşsiz eserlerin çıkışına sebep olmuştur. Hele ki beşeriyetin en büyük yüz karası olan 2’nci Dünya Savaşı, öncesi ve sonrası da dahil olmak üzere, günümüzde bile hala sinema ve edebiyatın en büyük ilgi kaynaklarından biri olmaktadır.
Ancak Tsıpkin, maalesef ki, bu kitabında tekdüzelikten tek adım bile kurtulamamış; yalınlıktan bir an bile çıkamamış. Dolayısıyla, son kelimesine kadar sabredip en ufak bir edebi haz kırıntısı bulmak için çabalasam da, benim için “edebi haz” veya “duygu aktarımı”nı sağlayamayan bir kitap olarak rafa kaldırılmıştır.
Sevgiyle...
