Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrukesi
Güzide Sabri AygünÖlmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrukesi Gönderileri
Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrukesi kitaplarını, Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrukesi sözleri ve alıntılarını, Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrukesi yazarlarını, Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrukesi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ne boş bekleyiş! Ne anlamsız ümit! Heyhat!
Sayfa 15Kitabı okudu
Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı MetrukesiGüzide Sabri Aygün · İş Bankası Kültür Yayınları · 20212,093 okunma
Göğsümü açtım. Dondurucu bir rüzgâr derimi yaktı. Fakat orası, göğsümün sol tarafı, ateşler içinde yanıyor, oraya soğuğun tesiri olmuyordu!
Yaşamak için çalışmak, didinmek... Hayvanlar bile buna tâbi. Ne kadar yorucu ve fakat ne uslanılmaz bir çalışma! Neticesi hüsranla bitecek bir hayat için!
İhtimal ki öldüğümü bile duymayacak.
Artık bu yalnızlık beni boğuyor.
Onun her devresinde bir saadet var zannediyordum. Sonra, ne kadar aldanmışım!
Elimde savunma vasıtası olarak ne var? Yalnız temiz ve saf bir aşkım. Hâlbuki bu, benim için en büyük bir suçlanma vesilesi!
-☆-
Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrukesi
"Of! Bütün bu hayallere bedel hakikat ne kadar acı!
Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrukesi
melows☆
@kocabiisacmalik
·22 Nisan 20:41
Şu anda yanımda o bulunsa, diyordum. Fakat her türlü vicdani mesuliyetten uzak, bizi birbirimizden ayıran mânilerden uzak. Her ikimiz de mevcudiyetimize sahip bulunmak şartıyla. Şurada ay ışıklarıyla henüz aydınlanmayan sahilin bir köşesine çekilip rüzgârın ürpertili temaslarıyla inleyen çamların iniltilerini dinleseydik. Ben ona bütün çektiklerimi, bütün duygularımı, kalbimin gizli bir köşesinde kalıp henüz itiraf edilemeyen dertlerimi, acılarımı dökseydim. O ise, bu, teselliden mahrum, tedaviye muhtaç aşkın şikâyetlerini, iniltilerini sessizce dinleseydi. Sonra bir sandal, denizin uçsuz bucaksız boşluğu içinde bizi uzaklara, hiçbir felaketin uzanamayacağı tenha bir yere bıraksaydı.
Şu anda yanımda o bulunsa, diyordum. Fakat her türlü vicdani mesuliyetten uzak, bizi birbirimizden ayıran mânilerden uzak. Her ikimiz de mevcudiyetimize sahip bulunmak şartıyla. Şurada ay ışıklarıyla henüz aydınlanmayan sahilin bir köşesine çekilip rüzgârın ürpertili temaslarıyla inleyen çamların iniltilerini dinleseydik. Ben ona bütün çektiklerimi, bütün duygularımı, kalbimin gizli bir köşesinde kalıp henüz itiraf edilemeyen dertlerimi, acılarımı dökseydim. O ise, bu, teselliden mahrum, tedaviye muhtaç aşkın şikâyetlerini, iniltilerini sessizce dinleseydi. Sonra bir sandal, denizin uçsuz bucaksız boşluğu içinde bizi uzaklara, hiçbir felaketin uzanamayacağı tenha bir yere bıraksaydı.
Ya Rabbim! Şu imkânsızlık içinde çırpınarak, didinerek öleceğimi bildiğim hâlde imkânsız emeller arkasında ümitsizce koşmak istiyorum.
Sizi her gün, her saat görmek istediğim hâlde acı bir mecburiyetle kendimi bundan mahrum ediyorum.
Of! Bu sükûtun altında sanki ruhlarımız eziliyordu.
Ah, kim bilir ruh hâlime vâkıf olmayanlar ne derece mesut olduğuma hükmederler!
Ah! Halbuki onun tarafından gelecek her derdin, onun yüzünden çaresiz olacağım her mihnetin bence bir lezzeti vardı.