Burçe Bahadır, eşlerini öldürmekten hüküm giymiş kadın ve erkeklerle, öldürülen kadınların yakınlarıyla röportajlar yaparak kaleme aldığı Ölü Kadınlar Memleketi'nde kadın cinayetlerine, öldürülen kadınların, ailelerinin hikayelerine yer veriyor. Televizyonda, sosyal medyada, gazetelerde her gün gördüğümüz, artık kanıksamak zorunda kaldığımız, öldürülen binlerce kadından sadece birkaçının hikayeleri bunlar. Ama çok daha fazlası var aslında bilemediğimiz, sesini duymadığımız, görmediğimiz. Öldürülen her bir kadının adının duyulması, unutulmaması, katilinin cezasız kalmaması, daha fazlasının yaşamdan koparılamaması için hikayelerini anlatmak, seslerini duyurmaya çalışmak o kadar önemli ki. Her bir satırı okudukça, yaşananlara bu kadar yakından tanık oldukça sinirlenmeden, öfkelenmeden duramıyor insan, ama sessiz kalmamak, şiddeti normalleştirmemek için tüm bunların duyulması, konuşulması gerektiğine inanıyorum. Konuşulsun ki, kadınların özgürce yaşayabilmesi, sevebilmesi, kendini geliştirebilmesi, eşinden, sevgilisinden ayrılmak isteyişi, giyimi, davranışı, gülüşü onun ölüm sebepleri olamasın. Konuşulsun ki, kadın istediği gibi, korkmadan, kaygılanmadan yaşayabilsin. Konuşulsun ki, katiller bir insanı öldürmekten pişmanlık duyabilsin, ellerini kollarını sallayarak dışarıda dolaşamasın, 'namus cinayeti' diye sırtları sıvazlanmasın, hükmedilen cezalar saçma sapan sebeplerle indirilmesin. Bu kitap üzerine o kadar çok şey söylemek istiyorum ki, ancak daha fazla uzatmayarak mutlaka okumanızı tavsiye ediyorum sadece.
