Ölüm ve Korku Günleri
Cengiz DağcıÖlüm ve Korku Günleri Gönderileri
Ölüm ve Korku Günleri kitaplarını, Ölüm ve Korku Günleri sözleri ve alıntılarını, Ölüm ve Korku Günleri yazarlarını, Ölüm ve Korku Günleri yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
İçgüdüm beni bu şehirden, bu insanlardan ayıramaz. Ben onlardanım. Onların bir parçasıyım. Ya içgüdüm benden güçlü olur da beni yenerse? Kırarsa beni? Yanan, çöken Varşova'yla ben de çökersem? Ben de Varşova gibi yerle bir olursam? Oh, yok! Varsın yansın Varşova! Benim güzel Varşova'm! Bu şehir yalnız içgüdümüzün ürünü değil ki! Onu kuran, yaşatan, güzel ve sevimli eden bizim içgüdümüzden başka bir şeydir. Nedir? Bilmiyorum.
Sayfa 14 - Ötüken Yayıncılık
Şimdi burada dün gece düşündüklerimi yazabilseydim, öteki dünyada, benim Varşova'm için canlarını veren o tüysüz yanaklı, beyaz ve kirli yüzlü çocuklarımız; dışarıda kim bilir kimlere soğuk mezar olmuş, kaldırımlar affederlerdi beni.
Sayfa 13 - Ötüken Yayıncılık
Kimim ben? En sevdiğim Varşova'nın bu sokaklarının, parklarının, meydanlarının, ıssız bir kabristana döndüğü şu anda bile ben yaşıyorum ve mesudum.
Sayfa 13 - Ötüken Yayıncılık
Ah, ne kadar saçma bir kızım meğer! Bu son günlerde yaşadıklarımı yazmaya karar vermeden önce benim kafam ne kadar zengindi, ne kadar derin düşüncelerle yüklüydü. Ama budüşüncelerim, beni bırakmışlar artık.Dünkü düşüncelerim benden uzakta, çok uzaktalar. Daha dün gece yatağa girdiğini zaman bu düşünceler beynime hücum etmişlerdi. Şimdiyse... Şimdi boşum. Geri döneceklerine de inanmıyorum. Böyle oluşu belki daha iyi. Ben gene de tasasız olacağım. Evet, evet! Dışarıda sokaklarda, her adımda ölüm gözlerimin ta içine bakarken, sayılı günlerimi yaşarken bile tasasız, hoş, mutlu ve tatlı bir ömür hırsına kapılıyorum ben.
Sayfa 12 - Ötüken Yayıncılık
Tanrı korudu beni, kalbim ve tenimle bağlı olduğum Meryem Ana korudu beni, diyorum.Öyledir de! Ama ötekilerin ölümleri? Onların ölümleri sevindiriyor mu beni? Onlar benim yakınlarım... Onlar da benim gibi yaşadılar, hayatı sevdiler. Aynı Tanrı'ya taparak, aynı gün ışığını görüp, aynı havayı ciğerlerine alıp yaşadılar! Onlar da bugün benim yürüdüğüm aynı kaldırımlara basıp yürüdüler! Evet, benim ruhum onlarınkine karışmış, belki vücutlarımız da yan yana bu şehrin sokaklarında dolaşmıştır. Biz bir bütündük. Ben o bütünün bir parçasıyım. Onların ölümleriyle şimdi benim de bir parçam kopuk, bir parçam eksik olmalı. Şimdi, iki hafta önce onların basıp yürüdükleri yerlerde yürürken bu kopuğu kendimde, kendi içimde duymalıyım ben. Ağlamalıyım. Ağlayıp sızlamalıyım. Diz çöküp onların bastıkları, yürüdükleri yerleri öpmeliyim. Hiç değilse karalara bürünüp kilisenin loşluğunda kendimi dualara bırakmalıyım. Onların öbür dünyada mesut olmaları için dua etmeliyim. Ediyorum. Ediyorum ama, onların hayattan ayrılmalarındaki acıyı, onlarla birlikte içimden ve vücudumdan kopanı hissetmiyorum ben. Yüzüm ne kadar dertli, ne kadar kederli olursa olsun, yüreğimin en derin bir yerinde sevinçli ve mutlu olduğumu hissediyorum. Tanrı'm, Tanrı'm! Yalan değil bu! Gerçeğin ta kendisi! Onların hesabına yaşadığıma gizli gizli seviniyorum ben. Yoksa Hıristiyanlıkta insanın ruhuyla uzlaşamayan bir çeşit garaz ve yalancılik mı bu?.. Hayır, hayır! Bir noksan mı desem? Tanrı, kalplerimizin içine sevginin yanı sıra şeytanca bir duygu da mı koymuş?
Sayfa 12 - Ötüken Yayıncılık
