Ruhum, ölümsüz yaşamın ardından koşma, olanaklar alanını tüketmeye bak. – Pindaros
Kiniklerin öncüsü Antisthenes, “dünyadaki en büyük mutluluk nedir?” diye sorulduğu zaman, “mutlu ölmektir” yanıtını boşuna vermemişti. Yaşamın en büyük mutluluğu bile, yaşandığı an ne kadar görkemli ve ne kadar göz alıcı görünürse görünsün, mutlu bir ölümün yanında ne kadar da sönük, ne kadar da neşesiz, ne kadar da yavan kalırdı. Yaşamın tüm mutluluklarını bağışlasalardı eğer insana, ölüm zamanı gelip çattığında bağışlanacak zerre kadar bir mutluluğa yine de muhtaç kalırdı. Öyleyse buradaki amacımız, mutlu bir yaşamın nasıl tesis edileceği üzerine düşünmekten ziyade –ki çağlar çağı düşünüldü bu−, mutlu ve huzur içinde bir ölümün nasıl tesis edileceği üzerine düşünmek olmalıdır.
Sokrates’in zindandan kaçma fırsatı varken kaçmayıp ölüme razı oluşunun, Kıbrıslı Zenon’un çabucak alınmış bir kararla ölüme yürüyüşünün, Bruno’nun yaşamındansa fikirlerinde diretişinin, Schopenhauer’un huzur içinde, Nietzsche’nin ise gözü açık yaşama veda edişlerinin, Camus’nün hızla ağaca çarpan bir aracın içinden sağ çıkamayışının ya da Deleuze’ün bir gün kendisini pencere-dışarı etmesinin paylaştığı bir anlam var mıdır? Ölüm korkusu varlığımızı tesis ederken, ölümsüzlük arzusu yaşamımızı tehdit ediyor olabilir mi? Yaşama içkin gördüğümüz tüm şeyler, sözgelimi şiir, müzik, arzu, rüya ya da dil, aslında ölüme içkin olabilir mi? Ölümün Anlamı, bütün bu sorular üzerine düşünmeye çağırıyor.
