Ot, gerek kitap kapağının tasarımı gerekse ismiyle dikkatimi çeken bir kitap oldu. Toplam beş öyküden oluşan kitapta sadece ikisi birbiriyle ilişkili, kalan üçü birbirinden farklı konular anlatan öykülerdi.
Benim okurken en keyif aldığım kısım ilk öykü olan Ot idi. Uzaktan diğerlerinden farksız, bir özelliği olmayan herhangi bir bitki gibi görünen o ota yakından bakıldığında hiç de öyle olmadığı fark ediliyor ve ona bakım, sevgi ve ilgi verildiğinde kendisi de hünerlerini keşfetmeye ve geliştirmeye başlıyor.
Bu kısmı insanlarla çok bağdaştırdım. Çoğu zaman kendimizi hor görüyor, dışarıdaki insanlar için önemsiz ve sıradan olduğumuzu düşünüyor, haliyle kendimizin neler yapabileceğinden bihaber bir şekilde hayatımızı sürdürmeye çalışıyoruz. Oysa insanın bazen görülmeye, dinlenmeye, anlaşılmaya ve sevilmeye ihtiyacı var. İnsanın yine bir insana ihtiyacı var. Başka birinin en ufak ilgisi ve saygısı, o görülme hissi, var olduğunu hissetme duygusu bile insanın kendi değerini anlamasına ve özgüven oluşturmasına yardım edebilir.
Kitapta anlatılan Ot’a olan buydu. Ona sevgi verildi, anlayış gösterildi ve onunla ilgilenildi. O da birileri için anlam kazandığını hissettiğini fark ettikçe kendini geliştirmeye, daha da ilgi çekici hale getirmeye başladı.
Diğer öyküler ise daha çok anlatıcının çocukluk ve gençlik yıllarından kalan anılar gibiydi. Kelimelerle oluşturulan o nostaljik hava beni içine aldı ve bir nefeste okudum. Kısa sürede okunabilecek, güzel bir kitap.
