Bir yazar ya da bir kitap hayatımızı kendi aklımızı devreye sokmadıkça değiştiremez bence. Takipçisi, taklitçisi, papağanı kılabilir.
Kitaplar - hayatımdaki en ağırlıklı nesneler olmalarına rağmen- araçtır. Kendine varmanın, ötekini ve yaşamı kavramanın, bilmediğimiz, deneyimlemediğimiz , tahayyül edemediğimiz duyguların, durumların içine girmenin, merakın, gözünü açmanın, yeni ve farklı soruların peşine düşmenin kışkırtıcısı ve nihayetinde en çok, insan olmanın getirdiği biçare yalnızlığımızın eşlikçileridir. Ama yaşamın kendisi de değildir ve hikâye de bize ait değildir, her hikâyede kendimizden bulduklarımız, yüzleştiklerimiz olsa da. Dolayısıyla gerektiğinde en iyi kitap bile bir kenara atılmayı hakeder.
Alain de Botton, bu kitapta yaşama, okumaya, zamana, acıya, dostluğa, sanata, görmeye ve elbette Kayıp Zamanın İzinde’ye dair açılımlarıyla birlikte Proust’la ve Proust yazınıyla düşünmeye alan açıyor. Çok keyiflendim, hiç bitmesin istedim.
Şöyle de bir not düşeyim; Kayıp Zamanın İzinde’yi okumadan da okunabilir, heves artırıcı olur
