Liszt üzülerek itiraf eder:
Eğer Duplessis’in hastalığı sırasında tesadüfen Paris’te bulunsaydım ne pahasına olursa olsun onu kurtarmak için çabalardım zira o gerçekten büyükeyici bir yaratıktı ve yozlaştırıcı olduğu söylenen alışkanlık onun kalbini asla lekeleyememişti. İnanır mısınız ki ona beslediğim karanlık ve hazin bağlılık, farkına dahi varmadan beni şiirin ve müziğin yoluna sokmuştur. Yıllardır hissettiğim tek ve son sarsıntı bu. Bu gibi çelişkileri açıklamaya çalışmamalı, insanın gönlü bir gariptir!