Cesaret.. Çağımızın en eksik parçası. Zaman geçiyor, devir değişiyor ama çoğu kadın erkeklerin gölgesinde yaşamaya devam ediyor maalesef.
Sokağın tam ortasından yürümek mesela, hiç çekinmeden gülmek kahkahalarla, düşüncelerimizi hiç sakınmadan söylemek, bize etiket yapıştırmaya cüret edenleri haklamak ki hala anlayamıyoruz.. O daha üstün şu daha üstün diye bir şey yok, neden olsun ki?
Neden birbirimizi rahat bırakmıyoruz, bu kasıntı durumları neden yada bu sahip olma çabaları? Herkes kendi hayatına baksın, kendi hayatını yaşasın. Diyorken.. AŞK giriyor devreye.. İşte Furuğ’un güzelliği. Aşkı da en tutkulu şekilde anlatıyor, toplumsal haksızlıkları da, kadınlara yöneltilen olur olmaz söylemlere olan isyanını da.
İsteklerimiz ve tutkularımız yüzünden sürekli acı çekip duruyoruz. Bu; bir sevgili yüzünden bazen yada kendi yaşamına bakmadan başkalarını eleştirme hakkına sahip olduğunu düşünen kimseler tarafından olabiliyor, kimi zaman da kendi kendimize kendi içimizde çektirdiğimiz eziyetler yüzünden.
Herkes çok mu iyi biliyor neyin doğru yada neyin yanlış olduğunu? Şu günah şu değil, şu ayıp şu değil. Kimin sözcülerisiniz siz? Yada kimsiniz siz?
Peki ya Furuğ’un çektiği acılar?
Ah kadın olmak.. Ne zor. Hem başkalarıyla savaşacaksın hem kendinle. Hem başkalarına laf yetiştireceksin hem kafandaki o durmadan konuşan sese.
Ne olursunuz savaşıp durmayalım.. Sevmek varken, sevişmek varken. Sıcacık duygular varken, güzel şeyler varken, güzelliklerle sarıp sarmalanmak varken. Lütfen..
Rüzgâr Bizi Götürecek
Düşünüyorum da insanlığın doğuşundan günümüze dek nedir bu kadınların çektikleri.. Farklı zaman dilimleri, farklı kadınlar fakat çekilen acı ortak, suçları ise sadece, "Kadın olarak dünyaya gelmek".
İşte onlardan birisi de İran'lı şair
