İnsanın varoluşsal sorunları ,yalnızlık,cemiyet ve kitlelerle olan uyumu,öz-bilinç,insan zihninin karmaşası...Tüm bunlar modern eserlerde yazarların işlediği konular lakin yazarların farkı tüm bu insan doğasının karmaşıklığını farklı yöntemlerle kaleme alması.Thomas Bernhard'ın okuduğum ilk eseri ve insanın yaşadığı tüm bu varoluşsal sarsıntıları diğer metinlerden daha da farklı bir şekilde alıyor. Önceki okuduklarımdan farklı olarak daha kasvetli ve biraz daha çılgınca bir dil,insan zihninin susturamadığı o seslerin tüm karmaşası ve rahatsız ediciliği ile eserinde.Prens Saurau'nun monolog kısmı bizi karmaşaya,çılgınlığa, zihinde yankılanan tüm seslerden arınmaya,berrak zihne dönmeye(mümkün mü?),yaşadığımız tüm kalabaklıkta aslında her birimizin ne kadar yalnız olduğunu sorgulatır.Aynı zamanda insan diğer insanlarla birlikte olmaya gereksinim duyar yine aynı insan başka insanların yanında bir şekilde yalnız hisseder.Alın size paradoks! Aslında bu epey karmaşık bir hadise. Bernard tüm karmaşık meseleleri ele alıyor.Doktor ve oğlunun kasabadaki ziyaretleriyle farklı çehreler ile tanışırız bu çehreler insan yalnızlığının farklı yansımaları olur. Tanışılan her karakter bize varoluşsal gizleri tekrar sorgulatır.Eser bazı okurlara 'grotesk' gelebilir zira alışılmış kalıpların dışında bir dil ve karmaşa hakimdir esere.Bernhard varoluşsal meseler hakkında yapılan tüm sorgulamalardan sonra gelen farkındalık ile beraber karakterlerine 'sarsıntı' geçirtir. Tabi biz okuyuculara da !
