Bir çocuğum yokken çocukların nasıl kırılgan olduğunu öğrendim Zeze ile. Halbuki çocuklar için neler düşünür büyükler. Aman dünyayı umursadıkları mı var sanki, dünya yansa bir bağ otları yanmaz bunların, işleri güçleri oyun oynamak ve haylazlık, daha küçüksün büyüyünce anlarsın gibi cümleler ne kadar da sığ aslında çocukların gözünden bakınca. Tüm ebeveynler unutmuyor mu insanın tüm hayatını çocukluklarının şekillendirdiğini. Bütün yitik zamanlar, mutluluklar , mutsuzluklar, sevinçler, üzüntüler herşey çocuklukta kalmıyor, aksine peşimize takılıyor ölüme dek.
Hiç unutmam, babam hep anlatırdı köyden çarşıya parasızlık yüzğnden yayan yürürken yorulduğunu ve sırf arabaya binebilmesi için köy ahalisinden yaşlı bir amcanın kendisine para verdiğini ama o parayla gidip kendine şeker çikolata aldığını... ve hala anlatıyor, unutamamış ki...
Çocuklar hiç birşeyi unutmazlar . Zeze 48 yaşındayken bile unutmamış Portuga’sını...
Kâh güldüm, kâh ağladım kitabı okurken. Yoksulluk ne menem bir şey.Hele çocukluk yokluğun içindeyken ne acı.
Bir çırpıda bitti kitap. Bitmesine ve Zeze’nin Portuga olmadan hayata devam edişine hayıflandım. Çocuk bile olsanız güzel şeyler bir gün biter.
Umarım çocukların önüne portakal bahçesi serebilecek kadar büyüktür yüreklerimiz...
