Sen
Mehmed UzunPuan
910 üzerinden
Bir milletin yaralarını ayaza tutan roman..
Öncelikle bu incelememi önyargılarıyla boğuşan bu toplumda, farklılıkları zenginlik olarak gören, sevgi ve barışın değerini bilen insanlar için yazıyorum.
Mehmed Uzun, "Ben, ruhu zedelenmiş, sesi kısılmış, kendisini ifade etmekte çok güçlük çeken insanların yazarıyım." demiş.
"SEN"in yaşamı, memleketinin renklerin şenliği haline geldiği ovalarda; meyve ağaçları, yoncalar, hatmi çiçeklerinin ışıl ışıl boy verdiği dağlarda; saçları örgülü berîvanların siyah gözlü oğlakları, koyunları sağdığı yaylalarda başlamıştı. Stranlar, türküler, destanlarla, kaval sesleriyle büyümüştü. Hiç yalnız olmamıştı, kalabalık bir ailesi kardeşleri, çok sevdiği ona bilmeceler anlatan dedesi, masallar anlatan ninesi vardı. Yaz günlerinde damında gözleriyle yıldızlarla sohbet ettiği bir evi vardı.
Ama kör talih ve acımasız tarih arasında yolu "Viran" Diyarbakır Cezaevine düştü. (Ya da düşürüldü.) Yalnız başına bir hücrede ona yoldaşlık edecek, umut olacak ne bir insan, ne bir ışık ne bir ses vardı.. Orada kimsesizdi. Dayak yerken düşündüğü, dedesiyle birlikte adını koyduğu "Adsız" oğlağının düşünden ve hücresinde bulunan tek canlı varlık olan, ninesinin anlattığı masaldaki hatun böceğinden başka kimse yoktu.
İnsanın varlığının ve onurunun hiçe sayıldığı, yaşam ve mücadele romanı bu. Mehmed Uzun'un gözlerim dolarak okumadığım tek bir kitabı olmadı. O insanların gözlerinden okuduğu acıları kaleme döken usta bir yazar..
