En Eski Sindrella Kompleksi Sözleri ve Alıntıları
En Eski Sindrella Kompleksi sözleri ve alıntılarını, en eski Sindrella Kompleksi kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Erkek egemenliği ve kadının gizliden gizliye buna katılışı,
kreş çocuklarında doğrudan gözlenebilir.
"Annenle ve bebeklerle burada oturacaksın. Ben balığa çıkıyorum,"
der küçük Gerald küçük Judy'ye ayrılırken.
"Ben de gelmek istiyorum," diye seslenir Juddy arkasından
koşarak.
Gerald dönüp tekrarlar: "Hayır annenle ve bebeklerle kalacaksın!"
"Ama balığa gitmek istiyorum!" diye sızlanır Judy.
"Hayır," diye ısrar eder Gerald. "Dönünce seni bir Çin lokantasına
götüreceğim."
Laura Carper, çalıştığı kreşteki oyun odalarından birisini denetlerken
dört yaşlarındaki iki çocuk arasında geçen bu sahneye
tanık olmuş ve Harper's'e yazmış.
"Zaman zaman tanık olduğum bir sahne de şöyle," diye yazıyor.
"Üç dört erkek çocuk, oyuncak mutfaktaki oyuncak masaya
oturuyor, sonra da 'Kahve istiyorum!' veya 'Et ve yumurta!
ya da 'Biraz daha tost!' türünden emirler yağdırmaya
başlıyor; kızlarsa yemek pişirip servis yaparak, ocakla masa arasında
mekik dokuyor. Bir keresinde erkek çocuklar hepten zıvanadan
çıkarak birbiri ardı sıra kahve istemeye başladı, kızsa
yetişmek için delice koşuşturuyordu. Sonunda kahve kalmadığını
söyleyerek duruma hakim oldu. Öyle gözüküyor -ki
kendisi masaya oturup erkek çocuklardan kahve istemek aklına
hiç gelmemiş."
Bu kreşteki kızlar, eski bir anlaşmayı sahneliyor: korunma
karşılığı sahibinin önünde el pençe duran köleler. Danışmanlar,
araştırmacılar ve genç kadınlarla çalışan veya onlarla ilgili araştırma
yapanlar, Sindrella Kompleksinin varlığını sürdürmesinden
üzüntü duyuyor. "Kadın rolüne ilişkin onca yoğun
odaklaşmaya rağmen, genç kızların yetişkinliğe hazırlanışında pratik
anlamda hiçbir değişme olmamıştır," diyor Amerikan Kız Kulüpleri
direktörü Edith Phelps yakın tarihli bir konferansta.
"İş, bütün gününü alan ve her akşam ikinci iş için eve dönmek zorunda
olduğun bir yer olup çıkar (önce şef, sonra hizmetçi, bakıcı,
dadı)."
Öğrendiğim bir şey varsa o da, özgürlüğün ve bağımsızlığın,
başkalarından (genelde toplumdan, ya da erkeklerden)
alınamayacağı, sadece, yoğun emekler sonucu içeriden
geliştirilebileceğidir.
Eski ve modası geçmiş bu destek yapılarının -artık inanmadığınız inançların- sersemletici kaybını yaşamak, gerçek özgürlüğün başlangıcı olabilir. Ama bunun ürkütücü olması telaşla geri kaçmamıza, güvenli, tanıdık, bildik bir yere sığınmamıza neden olabilir. İlerleme fırsatımız varken neden geri çekilme eğilimi gösteriyoruz? Çünkü kadınlar, korkuyu göğüsleyip aşmaya alışık değildir. Bizi korkutan şeylerden kaçmaya, küçük yaşlardan itibaren, sadece kendimizi rahat ve emniyette hissetmemizi sağlayacak şeyler yapmaya özendirildik. Aslında özgürlük için değil, bunun tam tersi olan bağımlılık için eğitildik. Sorun çocuklukta başlıyor. Emniyette olduğumuz, her şeyin başkaları tarafından yapıldığı, ne zaman ihtiyaç duysak anneciğimize, babacığımıza güvenebildiğimiz çocukluğumuz.