Kitaptan 8 Alıntı
Rüya görmekte olduğumu biliyordum ama bunun bir faydası olmuyor, rüya gördüğünü bilmek rüyada yaşananları değiştirmeye yetmiyordu.
Şizofreni Müzesi, Levent Mete (Sayfa 47)
Biliyorsunuz, şizofreni bir çeşit derin yalnızlıktır, aklınızı karıştıran tuhaf fikirlerin, boşluktan gelen seslerin, hayali görüntülerin ortasına doğru itilirsiniz. Tüm bunlar insanlarla aranıza girince ne siz onlara dilediğinizce ulaşabilirsiniz artık ne de onlar size göstermek istedikleri yakınlığı gösterebilir. Hayaller ve hayaletlerden oluşmuş tüllerin arkasında, herkesten uzaktasınızdır. Sevdiklerinizin arasında yapayalnız kalırsınız. Hastalık en çok bu nedenle yakar insanın canını.
Şimdiki zamanı küçük bir ayrıntıya dönüştüren bütün geçmişimiz ve geleceğimizle baktık birbirimize.
Aylar geçiyor zaman geçmeden.
Birkaç kez bütün gücümle yüklendim, derin bir uykudan uyanmaya çalışır gibi sarsıp zorladım kendimi, oradan oraya savruluyor, duvardan duvara vuruyormuş gibi oldum. Sonunda yoruldum, tükendim, yavaşladım.
Kendimi bataklığa saplanmış bir hayvan, yapışkan kağıda yakalanmış bir sinek, kolundan bacağından zincirlenmiş bir insan gibi hissediyordum. "Şizofreni işte bu ağırlıktır." dedi Arieti'nin sesi. "Azalıp hafiflemeyi bir türlü becerememektedir. Kendini dünyanın büyük karmaşasından ayırıp çıkamaz, derli toplu tek bir kişi gibi hissedemez, dikkatini toplayamaz, hiçbir konuyla temiz bir zihinle ilgilenemezsin."
Dışımdaki hayat bildiği yolda akıyordu bu arada. Her zamanki sarsaklığım üzerimdeydi yine, çevreye yabancı ve uzaktım, bir türlü hedefe odaklanamayan bir merceğin arkasındaymışım gibi hissetmekten kurtulamıyordum.
Ölüm belki de tek kurtuluştu, eğer rüya görüyorsam ölerek gerçek dünyaya ya da hiç olmazsa daha katlanılabilir başka bir düşe gözlerimi açabilirdim. Yaşadıklarım gerçekse, ölmek yok oluş ya da öteki dünyaya geçiş anlamına geliyordu.
