"Düğün var." dedi annesi ve Anna bir ağızdan.
"Nerede olacağıni biliyorum." dedi ablası.
"Mönüyü biliyorum." dedi annesi.
Jenny güldü. " Ben de adamı biliyorum."
...acının da dereceleri vardı. Bazı kederleri kalbinizin bir köşesine koyabiliyordunuz. Orada acı vermeye devam ediyordu ve siz hep daha öncesinin özlemini duyuyordunuz, ama yaşayabiliyordunuz da. Bir bütün olarak kalıyordunuz fakat bazı acılar vardı ki sizi mahvediyordu. “Kendim” dediğiniz o şeyden geriye sadece boş bir kabuk kalıyordu.