Öncelikle şöyle başlamalıyım ki "Bir daha Suç ve Ceza'yı ilk kez okuyamayacağım için oldukça üzgünüm." Gerçekten o kadar dolu dolu bir eserdi ki okurken kendimi kaybettim diyebilirim. O hisleri; korku, gerilim, endişe ben de en dibine kadar yaşadım. Kendimi Raskolnikov'un yerine koymadım direkt o oldum. Şöyle sormak gerekirse: "Suç var mıdır yok mudur?"
Kaç kere hak verdim, kaç kez de yargıladım okurken Raskolnikov'u...Dedim ben olsam napardım acaba? Onu suçlu bulabilir miydim? Adil olabilir miydim? Hala kararsızım...
Hayat bir matematik değil maalesef! Çoğu kez iki kere iki dört etmiyor, bir sürü fonksiyonu var yaşamanın, bir sürü girdisi çıktısı...Gene de itiraf ediyorum yargı süreci onun tüm hayatı göz önüne alınarak yapılmış, dedim ki "İşte adalet!" en azından yaptığı iyilikler cezasını hafifletmiş.Sonra bizim dünyamızda böyle bir adalet olabilir mi diye düşündüm ya da bu gerçekten adil bir yargılama mı? Kitap her bölümde düşünmeye teşvik eden bir dille yazılmış zaten...Okurken tüm hayatımı düşündüm mesela. Kitapta da sık sık geçiyor düşünce süreçleri ve bunun hayata kesilen insanı deli eden faturaları... Düşünmemeyi istemek, düşündüğü için bir cinayet işlemek, işlediği cinayetin sonuçlarını düşünmek veya düşünmemeye çalışmak...Her şey zaten düşüncede başlayıp bitiyor!
Öyle bir kitap ki sizi içine çekiyor, bu zaten bilinen bir şey. İnsanı içinde yaşadığı toplumla birlikte inceleyen ve insanlık adına verilmiş tüm mücadelelerin en kaliteli örneklerinden biri bu eser bence...
