Anadolu göçmenleri ve Yunanistan mübadillerinin buluşma noktası savaş karşıtı düşünceleri ve doğaya olan sevgi ilmek ilmek işlenmistir.
Yeni bir yaşam kurma çabası, korku, özlem, umut, sabır ve geçmişin acıları arasında, aşktan ve insan olmaktan duyulan sevincin romanıdır. Denize, adaya, insanlara duydukları aşkın geçmişin acılarıyla gölgelenmesine izin vermeyen, sevdalarını yüreklerinde sır gibi taşıyan adam gibi adamlar, kadın gibi kadınlar yüzlerini yeni bir hayata dönerler.
Savaşlara ve özellikle Sarıkamış hezimetine yönelik kaleme aldığı olayları okuduğunuzda sizin de kanınız donacak, siz de orada ölen askerlerle beraber öleceksiniz..
Sarıkamışta ölen binlerce askerimize mi üzülelim, komutanların sanki ölenler can değilmiş gibi gaddarlıklarına mı üzülelim, soğuktan donmamak için sürekli şeker yiyen Hasana mı üzülelim, bir türlü girite dönemeyen, memleketine, kendi doğduğu toprak kokusunu içine çekemeyen Agahefendiye mi üzülelim? Poyraz ile Zehra`nın aşkına mı üzülelim? Neye, kime, nasıl üzülelim?
Bu kitapta bazı şeyler çok ütopik gelmeye başlıyor. Adaya gelen herkes mi iyi huylu, iyi niyetli olur? Hiç kötü insan kalmamış mı memlekette? Kimse kimseden malını ve parasını esirgemiyor, adalet ve vicdan kavramı bu kadar mı insanların karakterine işlemiş?
Ama zaten karinca adası da ütopya degil mi?
Savas ve mübadele acilarini unutabilmenin temennisi degil mi? Tanyeri horozlari...
