uzun zamandır güncel fantastik kitaplar okuyamıyorum. bunun en büyük sebebi birçoğunun birebir aynı olması. klişelerle bir sorunum yok, lakin klişelik arasından kendilerine hiçbir orijinallik katmayarak, sanki karakterleri bir tiyatro sahnesinden ötekine taşırlarmış gibi zaman, kostüm bir de isim değiştirip aynı olay örgülerini, aynı duyguları sununca pek de etkileyiciliği olmuyor.
şiddetli hazlar tam bu noktada bana bir ilaç oldu. doğruya doğru, klişe bir çerez okuyup, bolca dalga geçip, hiç sevmeyeceğimi düşünmüştüm. bu kadar bıktırdı beni güncel fantastikler anlayacağınız. ama hiç de öyle olmadı.
evet, kitap yavaş akıyor, pek öyle aman aman bir aksiyon da içermiyor ama buna rağmen sıkmıyordu. karakterleri diğer kitaplardaki gibi üstünde fazla durulmamış makineler değil, gerçekten karakter tiplemesi oluşturulmuş, insan yazılmış; bu konuda başarı var ve diyalogların canlılığı beni benden aldı. uzun zamandır o kadar tek tip, hissiz, altı boş diyaloglara sahip diyaloglar yazılıyor ki artık hepsi yapmacık geliyordu. burada yazarın insan analizinden anladığı çıkarımını yapıyorum ve bu.bana.çok.zevk.veriyor.
memnun kaldım.
mükemmel değildi, eksikleri yoktu diyemem ama yine de hepsi önemsiz. aynı kulvardaki kitapların arasından çok iyi bir şekilde sıyrıldığını düşünüyorum üstelik yazar da çok genç, ilk basılı eseri. haliyle, bana bir umut veriyor.
