"Tutku" ve "Savaş" bir kılıcın keskin iki tarafı gibi düşmanca yaklaşanlarda; öfke ve nefret hislerini uyandırırken, dostları için güven ve sevgidir.
Yaşıtları çocukların henüz parklarda koşup oynamaya yeni başladığı günlerde, onlar hayatın en ağır zorlukları ile karşı karşıya kalmış iki yaralı yürekti. En çok da bu yüzdendi belki de sevgiye olan uzaklıkları. Sevgiyi öğrenmeden hayatı öğrenmek zorunlu kaldıkları için.
Önyargılı tutumları, içlerinde ki sevgiyi ortaya çıkarmaya engel oluyor, terk edilme korkusu bilinçaltlarında onları bir mahkum gibi esir alıyordu.
Zorunlu şartlarda yapılan bu evlilikte, geçmişte yaşadıkları yeni yeni unutmaya çalıştıkları geçmiş yaşamlarını adeta gün yüzüne çıkarıyordu.
Konuşmayı deneseler, aslında herşey çok daha güzel olabilirdi. Bu iki yaralı yürek birbirini çok da güzel sarıp sarmalayabilirdi. Tabiî önyargılı düşüncelerine bir de devamlı yanlış anlamalar eklenmesiydi. Gururları bu kadar ön plana çıksa da, kendilerinden bir tutam dahi ödün vermeseler de hesaba katmadıkları tek şey vardı "ALINYAZISI"...
Ne kadar kaçarlarsa kaçsınlar, kader ağlarını örmüştü. Bunu farketmek istemeyip inkâr da etseler çok da bir anlamı yoktu.
Ayşegül Çiçekoğlu kaleminden, yine bir solukta okuyacağımız çok güzel bir eser.
