Çocuktu yanında. İçi kıpır kıpır olan, güneşini arayan bir ayçiçeği kadar masumdu o çocuk. Evet güzel bir kitaptı değeri okudukça anlaşılan, gerçek bir balzactı kitap. Şunu düşünüyorum da aşk bazen bir adanmışlık hikayesi olmaktan öteye geçemiyor. Geçemiyor çünkü ötesi yok, hikayenin üst sınırı aşkın doruklarını yaşadığı yer o adanmışlık. Ve şunu bir daha söyleyebilirim ki bazen o ölesiye bağlılık, o adanmışlık, hele ki yeni yeni kurulan o geleceğin bir adanmışlığın üzerine kurulması bile zamanla yetmeye biliyor. Bu da ademoğlunun havvakızının bir acizliği. Sevgili yorumuokuyan değerli kişi, sen bile delicesine seviyorken Bir gün yanılgıya düşüp o sadakati, o güveni çok ucuza satabilirsin. (Zevklerin ve dorukların gibi.) Geriye kalan pişmanlık ölesiye olan aşk ile yılmaz bir mücadeleye giriyor.
Son olarak kitapta verilen hayata yön verecek bir cümleyle yorumumu tamamlıyorum. 'doğruluk, sadakat, onur ve nezaket' bu 4 değeri ölesiye benimseyip uygulamak uçsuz bucaksız keşfedilmemiş bir vadiyi karşılamak gibi yeni bir dünyaya kapı açacak.
