...Artık bu dünyada kimseden korkmuyordu, çünkü korkunun yararsız oldugunu anlamıştı; artık bu dünyada hiç kimseden nefret de etmiyordu, çünkü nefretin de kendisine yardım edemeyeceğini anlamıştı...
...Bu adamın içinde uyandırdığı duygularla gazetelerde okudukları arasında ne gibi bir fark olduğunu bir türlü ayırdedemiyordu şu anda. Kendi ırkının sevgisiyle öteki ırkın nefreti, onu aynı derecede suçluluk duymaya itiyordu...
...öbür canlılara ve üstünde yaşadığı dünyaya göre ne olduğunu bulabilse, ölüme de aldırmayacaktı. Kendisinin kaçırdığı, ama herkesin verdiği bir savaş mı vardı?...
...Insanlar insan, hayat da hayattır ve biz bunları olduğu gibi görmek zorundayız. Bunlari değiştirmek istediğimiz zamansa, var oldukları biçim ve sahip oldukları bünyeyle ilgilenerek işe başlamalıyız...
SON