Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
Ward No: 6 Stage 4
Anton ÇehovWard No: 6 Stage 4 Yorumları ve İncelemeleri
Ward No: 6 Stage 4 yorumları ve incelemelerini, Ward No: 6 Stage 4 kitabı hakkındaki okur görüşlerini , Ward No: 6 Stage 4 puanlarını 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Kısa bir hikaye elinize aldığınız zaman hem meraktan hemde kısa olduğu için 1 saatte bitirmeniz mümkün öncelikle kitaptan bir alıntı yaparak başlamak istiyorum..
" Tımarhane ziyareti etmeyi seven de pek bulunmuyor " diyor kitapta..
Mantıken hepimiz huzurevine gideriz çocuk esirgeme kurumlarına gideriz barınaklara gideriz ama Tımarhanelere neden gidelim değil mi?
Kitap doktor olan Andrey Yefimıç ile hastası olan Ivan Dimitrıç arasında geçiyor.
Doktor beyimiz kasaba da sohbet edecek kapasitede kimseyi görmüyor ve Ivan Dimitrıç ile sohbet etmeye başlıyor... Ivan Dimitrıç doktorumuzun hem bazı şeylerin farkında olmasına hemde kendini suçlu hissetmesine neden oluyor ve Andrey Yefimıç Tımarhane deki bir insana hak veriyor onunla sohbet etmekten kendini alıkoyamıyor... Ne var ki bu durum ilk önce kendisini süresiz izne ve daha sonrasında kendini Tımarhane de ki altıncı koğuşta bulmasıyla son veriyor ama elden ne gelir yapacak hiçbir şey yok.
Okumak isteyenlere tavsiye ederim :))
Dmitriç kendisini sürekli endişe içinde bulur ve herhangi bir suç işlememesine rağmen devamlı takip edildiğini düşünür. Paranoyak bir izlenim veren Dmitriç en sonunda Altıncı Koğuş'a yatırılır. Bu akıl hastanesinde kaldığı koğuş oldukça kötü durumdadır ve hastalarla ilgilenilmektedir. Dmitriç de maruz kaldığı bu durumdan şikayetçidir, yaşadıkları zorbalıklara ve adaletsizliklere karşı çıkmaktadır. Koğuşta kalan beş kişinin doktoru olan Andrey Yefimıç ise kendi statükosunun devamlılığını isteyen, mevcut durumu değiştirmek için hiçbir şey yapmayan bir kişi görünümündedir.
Kitap düşkünü olan Yefimıç de birtakım felsefik sorgulamalar yapmaktadır ve yalnız bir insandır. bir gün Altıncı Koğuş'a uğrar ve Dmitriç ile sohbet eder. Dmitriç onun bir casus olduğunu düşünse bile Yefimıç'in hastane ve hapishane kıyası sonrasında düşüncesi değişir. İkilinin felsefik konuşmaları bir süre devam eder. Yefimıç yaşadığı yalnızlık ve konuşacak kimsesi olmaması gibi nedenlerden ötürü onunla sohbet etmekten mutluluk duyar.
ikilinin bu sohbetlerine gizlice tanıklık edenler doktorun da hasta olduğu düşüncesine kapılır. Yerel yönetimin olağan toplantısı görünümündeki bir davete icap eden Yefimıç için yolun sonu gözükmektedir. Sohbet sırasında uzmanlarca sınandığını fark etmez ve koltuğundan olmasına giden süreç hızlanır. Devamında maddi durumunun da kötüye gitmesi arkadaşlarının tedavi önerisine sıcak bakmasına neden olur. Yefimıç da hastalarının kaldığı Altıncı Koğuş'a kapatılır. Kısa bir süre sonra da hayatını kaybeder.
Ruslar bu işi biliyor.
Çehov!
Hayran bıraktın kendine...
Okuduğum ilk Çehov öyküsü. Son olması mümkün değil.
Tek kelime ile mükemmel bir kitap. 68 sayfada neler anlatmış neler. Öyle bir saatte okurum falan diye başlamayın derin, düşündüren bir kitap, ağır ağır okumak gerekiyor.
Kendimi Altıncı Koğuşta divanda oturmuş İvan Dmitriç ve Andrey Yefimıç'in sohbetini dinlerken buldum :)
En sevdiğim alıntı;
"Evet hastayım. Halbuki düzinelerce, yüzlerce deli serbest olarak dışarıda dolaşıyor; çünkü sizin cehaletiniz onları sağlam insanlardan ayırd edebilecek bir kudrette değildir."
-İvan Dmitriç-
Ne desem nasıl başlasam bilemedim, maalesef diyerek başlamak istiyorum çünkü Anton Çehov insanların bazı durumları, olayları nasıl görmezden geldiğini çok güzel bir dilde anlatmış, bu bana Narettin hocanın şu fıkrasını hatırlattı,
(Nasreddin Hoca evinin damında biriken diz boyu karları sabah namazı sonrası kürümeye başlamış. Bir ara dengesini kaybederek damdan düşüp bayılmış.
Komşuları koşuşmuşlar.
Birisi: "Çabuk bir doktor çağıralım ."
Diğeri: "Aman bir kırıkçı bulalım."
Öbürü: "Sırtlanıp doktora götürelim" derken, kargaşada ayılan Hoca, acıyan belini tutarak;
- Bırakın münakaşayı. Çabuk bana daha önce damdan düşmüş birini bulun, demiş.)
komik gelse de çok doğru, aynı koşullara, aynı duruma yada aynı acıya maruz kalmadan karşımızdaki insanı tam anlamıyla anlamamız mümkün değil maalesef, keşke bu kadar önyargılı olmasak ve bazı durumlara gözlerimizi ve kulaklarımızı kapamasak en azından empati yapabilsek, belki o zaman daha az insan mutsuz hisseder.
Ben ALTINCI KOĞUŞ'u çok severek okudum ve okuyan herkesin içinde bir yerlerde ufakta olsa bir şeyler değişmiştir diye düşünüyorum.
Ve okumayan varsa mutlaka okumalı diyorum.
Bol okumalı günleriniz olsun:)
72 syf.
9/10 puan verdi
HER İNSAN ÖLMEK İÇİN DOĞAR VE ACILAR İNSANI MÜKEMMELLİĞE GÖTÜRÜR. (!)
Deliler ülkesinde akıl, bir kusur sayılır.
------
-Sahiden ölümsüzlük var mıdır? Ya da hiçlikle çevrili dünyamızın bir sona ihtiyacı yok mudur?
-Ölümsüzlüğün everesti firavundur, onun da acı çekerek ölmesine şahit olmadı mı bu dünya!
------
1892 yılında yayımlanmış
Deliler ve akıllılar
Hikayede, taşrada bir kasabada bulunan akıl hastanesindeki hastaların hikayeleri ve travmaları karşımıza çıkmaktadır.
Özelinde eğitimli bir hasta ile doktorunun arasında geçen akıllı, kültürlü, bilgili çoğu kişi ile bile konuşulamayacak düzeydeki felsefi diyaloglar kitabı zirveye taşıyor. Sürpriz sonuyla da okuruna ters köşe yapan kitap okunması zevkli, merak uyandıran bir öykü kitabı. Tavsiye ederim.
Yazımı oxumasanızda olar, zaman çox dəyərlidir:)
O qədər də incələmə yazan biri deyiləm, amma istədim bu kitab haqqında yazım, oxuyanda nə hiss etdiklərimi yazım, çünki çox təsir etdi. Bu kitab haqda çox incələmə var, ona görə şablon sözlərdən istifadə etməyəcəm. Kitabdan ən böyük və dəyərli bir şey öyrəndim, bir insanın nə qədər empatiya hissi güclü olursa olsun, nə qədər desə ki, səni başa düşürəm, yenə də qarşı tərəfi anlamır, bir insanı o zaman həqiqətən anlayırsan ki, o insanın çəkdiklərini sən də çəkirsən, o yaşadığı hissləri sən də yaşayırsan, bax bu zaman həqiqətən anlayırsan. Ağlayaraq bitirdiyim kitab oldunnn, sözlərlə ifadə olunmayacaq hisslər yaşatdı...
“Hayatın yükü altında ezilebilir, ondan nefret edebilirsiniz, ama onu küçümseyemezsiniz.”
Bazen okuduğun bir kitap sana hiç de yabancı gelmez. Zaman da geçse toplumun ne algıları ne de kabullenişleri değişmez. Her koşulu kayıtsız şartsız kabul eder ve kısa sürede unutuveririz. Hele ki çalışan beyinler unutmak istemese de çaresizliği kabul eder ve diğerlerine benzemeyi yani kolayı seçer!
Gelelim kitabımıza; bilgili, felsefeye düşkün, iyi bir aileden gelen bir genç, kasabanın akıl hastanesinde yatıyor. Bu hastanede ki diğer hastalar ise daha eğitimsizler. Hastane çalışanları ve hastanenin durumu içler acısı. Yaşlı bir doktor hastanede çalışmaya başlıyor ve genç kahramanımızla uzun sohbetleri ile hayatını tamamen değişiyor. Artık içki içmemeye, ülkedeki olumsuzlukları değiştirmek için düşünmeye başlıyor. Kasabanın ileri gelenleri doktorun delirdiğini düşünerek aynı akıl hastanesine yatırıyorlar ve kısa sürede doktor hayatını kaybediyor.
Yazarımız o dönem Rusya’da ki yönetimi, sınıf farklılıklarını kitaptaki karakterler, kasaba ve hastane ile gözler önüne sermiştir.
Yazar, düşünen, sürüye katılmayan, insanların dönemin yöneticileri tarafından zararlı görüldüğünü ve toplumun bilinçlenmesini engellemek için kişilerin nasıl uzaklaştırıldığını başarıyla eserinde işlemiştir.
Yıllar, yerler farklı olsa da sanırım dünya düzeni değişmeyecek. Keyifle okudum. Okumanızı öneririm.
Bir dostun olsaydı, o da dəli olsaydı...
Yazıçıdan oxuduğum ilk kitabdır. Doğrusu bu qədər mükəmməl olacağını düşünməmişdim.
Səhifə sayı az, amma çox təsirli...
Kitabda, bir taşra qəsəbəsində olan ruhi xəstəxanadakı xəstələrin yaşadıqları həyatdan, çəkdikləri çətinliklərdən danışılır.
Olduqca, ağıllı olan xəstə İvan Dmitriç və həkim Andrey Yefimiç arasındakı fəlsəfi dialoqlar ön plana çəkilir.
İvan Dmitriç məruz qaldığı ədalətsizlikdən, çətin yaşam tərzindən şikayət edərək hər şeyin ədalətə qovuşmasını istəyir.
Ancaq, hamı hətta həkim Andrey Yefimiç də, ona qulaq asmırlar, görməzdən gəlirlər.
Kitabda ən sevdiyim alıntılardan birini sizinlə paylaşmaq istəyirəm:
"Benim hastalığım, yirmi yıl içinde bütün kasabada tek bir akıllı adam bulabilmemdir. Ama o da bir deli!"
Kitabı çox sevdim. Ən sevdiyim şeylərdən biri isə fəlsəfi dialoqlar. Fəlsəfəni sevənlər və fəlsəfəyə marağı olanlar mütləq oxusun. Səhifə sayı az və oxunması rahat bir kitabdır.
Kitabda həm də, günümüzün problemlərindən: ədalətsizlik, zəif təbəqənin arxa plana çəkilməsi və s. bu kimi məsələlərdən də danışılır.
Oxuyun, oxutdurun.
Ölmədən öncə mütləq oxunması lazım olan kitablardandır deyə düşünürəm.
Sağ olun, kitabla qalın. :)