"Özlediğiniz kişiye methiyeler düzerek onu anmazsak bizde bir açıdan ölmüş oluruz." Yürek yakan yasların, ağıtların ve yakarışların nasıl da insan doğasına uygun olduğunu, kalbimizden kopup geldiğini ve aslında gerçekten kayıplarımızın ardından kendi içimizde yaşadığımız tüm duyguların dışavurumuna şahit oldum. Ben hiç yas yaşamadım, ben hiç ağıt yakmadım, ben hiç yüreğimden sevdiğim birini kaybetmedim ama tüm bedenimi sarıp sarmalayan 'duygularımla' paylaştım okuduğum satırdaki yaşamları. Her duygu insan için mutluluk, mutsuzluk hepimiz için. Önemli olan hayatta ne olursa olsunz hissettiklerimiz ile yaşamayı öğrenmek. Mutsuzlukları deneyimlemeyi kimse istemez ama yaşandığında duygularınızı kontrol etmek elinizde. Öğrendikten sonra her şey gibi bu da kolay.
