Əsər başlarda axıcı olmasa da, davam etdikcə insanı maraqda, həyəcanda saxlayır. Orada baş verənləri, qorxunu hiss etmək olurdu. Ancaq təəssüf hissi ilə deməliyəm ki, sonunda xəyal qırıqlığı yaşadım. Sanki, yazar sonda yorularaq hekəyəni yarım kəsib, baş verənləri qısaca əlaqələndirərək bitirmək qərarına gəlib. Düzdür, sonra obrazların bir-biri ilə belə əlaqələnəcəyini gözləmirdim. Ancaq həmin kəsintidə nə baş verdiyi, eyni zamanda əsər boyu sözü gedən qorxunun, dəhşətin necə bir şey olduğu müəmmalı qalır ki, bu da mənə görə hekayənin təsir gücünü azaldır. Bəlkə də yazıçı o qorxduqları şeyi bizə göstərməyərək öz xəyalımızda canlandırmağımızı istəyib, bəlkə də bunu necə dəhşətli təsvir edəcəyini bilməyib. Ancaq istənilən halda da uğurlu alınmayıb. Zənnimcə, qorxunu qarşı tərəfin hiss etməsi üçün az da olsa, o qoxunun nə olduğunu təsvir etmək, qarşı tərəfə həmin dəhşəti daddırmaq lazımdır ki, istənilən təsir yaransın. Daima müəmma olaraq qalması, oxucunu yorur. Ümumilikdə isə bu nüansları saymasaq və bəzi hissələri özüm öz təxəyyülümdə canlandırdıqdan sonra yaxşı əsərdir. Qorxu sevənlər üçün maraqlı kiçik bir əsər kimi tövsiyə edərdim.
