Bir arkadaşımdan kitap tavsiyesi aldım. "Bana öyle bir kitap öner ki, başkahramanı benden daha yıkık olsun. Onu okuyunca halime şükredeyim" dedim. Gerçekten de öyle oldu. Sabri'nin yaşamını okuyunca şükrettim yaşadıklarıma, Sabri'ye de üzüldüm açıkçası.
Şunu farkettim ki, bir insan çocukluğunu nasıl geçirirse hayatının geriye kalan kısmı da aynı şekilde devam ediyor. Hep bir tarafı yarım, bir tarafı sevgiye muhtaç olarak büyüyorsun. Ailenin çoçuk yetiştirme şekli günümüzde de en büyük problem olarak görülebilir. Çocuğa maddi olanak sağlanamazsa bile en azından, bedava olan sevgi verilmelidir.
Sabri'nin ezik görüntüsüne sinirlensem de, bir taraftan da umursamaz görüntüsü hoşuma gitti açıkçası. Herşey geçici değil mi, neden bu kadar kafaya takıyoruz ki herşeyi?
Yalın, akıcı ve duru bir anlatım benimsenmiş kitapta. Ayrıca kitabın bir bölümünde, komşularının kocaman bir buzdolabı olduğuna değinmiş. Bu da gösteriyor ki kitabın ilk baskısının yapıldığı 1980'de Türkiye'de dolap varmış. Devlet dairesindeki yaşanan saçma sapan trajikomik olaylar bugün de devam ediyordur sanırım.
Keyifle okudum, sıkılmadan, dinlenmeden. İyi okumalar herkese.
