Mutluluk hayalleri kurarken kendimi hayata hazırlamıyordum ancak mutluluğumu gerçekleştirebilirsem bu mutluluk sürekli doğa tarafından ödüllendiriliyordu.
Sessizlik hakimdi
dalgın bakışlarında
Kırgındı birine...
Ama kalbi paramparçayken
Haykıramazdı acısını,
Çünkü sükunet sabırdandır.
Kirpikleri bilirdi
Gözyaşının yakışını..
Rüzgar bile saçlarına
Umut bırakmazken,
Nasıl düşünebilirdi
Karanlık sokaklarda
Bir beyaz güle rastlamayı
Belki zamanı konuşturmak
Gerekti...
Sonuçta zaman gözlerini kaçırmazdı.
Ama zaman da
çare olamazdı bazı acılara...
Zaman da yenilirdi
Özlemin sararan
Takvim yapraklarına...
Elif SEVİL 🦋