Biliyorum,dönmeyeceksin nehrin bu tarafına
Sana yüzmek istedim gücüm kalmadı.
Seyyid Ensar
Muhit - Sayı 46 (Ekim 2023)
Yüreğim, katılaşma, taş olma sakın, yüreğim!
Değmişse bombalar,
Hasta ziyaret defterine,
Yakışan nedir şehrin bütünlüğüne…
Varlığıyla seyreldiğim şeye karşı,
İtirazım zayıf,
Avcumda kelebek açtı kanarken kalem,
Saplandı bir soru işareti aklıma,
Ve sana taze bir tebessüm ayırdım,
Sükût ile doldukça ağzımızdaki çukur.
Mühmel gözlerle ve kerhen âşinâ,
Dokunaksız sözlerle girmişsek savaşa,
Parmağımdaki ısırık boşuna değildi,
Bu yırtık dikilir elbet bu çömlek kurur,
Sen harfleri oku ben ise,
Onların arasındaki boşlukları,
Hiç uzaklarda arama o dağ başını,
İçimde asılı bir tabanca gibi kalbim ve,
Şehrin bütünlüğünü yansımasam da olur.
hâfî
Ambulanslar kalmıştı bir tek vurulmayan… Vurdular
En kötüsü de insanın kendine bile tahammülünü yitirmesi…
Kirpiklerime yuva yapmış kırlangıçların sonuncusu da törensel bir havayla uçup gitti.
İnsan böyle zamanlarda neyi bekler ki?
Bekliyebilecegim ne kalmıştı ki insanlıktan?
yaşananları görmezden gelip rutin paylaşımlar yapıyor birileri…
İçindeki öfkeyi söyleyemediginde insanın konuşmaya dair hevesleri de bir bir yok oluyor…
Susuyorsun.
Öfkelerimi saklıyorum…
Bu yüzden gece yarılarında uyanıp içtiğim tek dal sigara eşliğinde gözlerimden akıyorsun.
Sana dair söyliyemediklerim yanaklarımdan süzülüyor, ve önüme düşüveriyor…
Öfkelerimi saklıyorum…
Zaten merakta etmiyorlar!
Onlar Dostoyevski/Kafka okumaya devam ediyorlar…
Acınacak aslında bizleriz…
Şimdi kalkıp seni seviyorum desem.
Söyliyemem ki.
Anneni göz göre bombalar parçalamışken.
Münkesif bir kalbin iç burkan acziyetini kimselere söyliyememek te başka bir acı veriyor insana.
Oysa karşıma çıkan ilk insana sadece bundan söz etmek istiyorum.
Tutuyorum kendimi saklıyorum…
Seni saklıyorum, kopmuş parmaklarını, elini saklıyorum. Acıyla kıvrılan dudaklarını saklıyorum…
Hoşçakallarını annene…
Öksüz/bir eli bombalarla kopmuş çocuk…
Küçücük bir çocuk oturmuş insanlıktan bir ses bekliyordu…
Akrep ve yelkovan uyuşturucu almışlar da saat kadranının ortasında kendinden geçmiş gibiydiler…
Uçak sesleri, patlamalar, yıkılan evler…
Savaş ta yoksulluk ta İçimizde…
Yürüdükçe kalabalığa karışıyorum ve kalabalığa karıştıkça küçülüyorum. Bir otobüse binmeye çalışıyorken artık hiçleşiyorum.Otobüste aynı hissiz sıradan yüzler, anlamsız bakışlar…
Oturan bir adam okuduğu gazete sayfasını çeviriyor…
Arkada kalıyor bombalanmış harap haberleri olan sayfalar…
Gökyüzü lanet ediyordu kendisini kullanan F16 lara…
Ölen çocuklar 1000K dan görünmese de gökyüzü görüyordu herşeyi…
Hatice Gümüş
@Hatice_gumus
·03 Kasım 2023 20:51
Benim üstümden mutlu olmaya gönülsüz bir gökyüzü geçti
Sayfa 100 - Sel Yayınları, 3. Basım, 2014Kitabı okudu
