Ailesiz bir evden
gün boyunca temizlikle uğraştıktan sonra yatıp uyumak varken burada vakit öldürmek çok mantıklı değil gibi görünüyor ama fark ettiğim birkaç hususu buraya not edeceğim. ailemsiz geçirdiğim ilk gecem olacak inşallah. insan bi garip hissediyor. bugün aklıma geldi, ev arkadaşıma bir şey olsa, hastanelik bir durum yani, ne yapacağım, bunu düşündüm.
dünyaya dalmak beni korkutuyor. içimi sıkıyor, sanki beni karanlık bir odaya hapsetmişler ve ben karanlıkta bi başıma kalmışım gibi bir his kaplıyor içimi. ve bana tüm bunları hissettiren şeyler, başka birini havalara uçuracak hadiseler. yeni bir iş, memuriyet. yeni bir ev, yeni bir şehir, para... evet güzel yanları var ama beni korkutuyor.
Geriye dönüp bakmak günahtı sanki, sanki biri gayriihtiyarî geriye dönüp baksa taş kesilecek, donacaktı. Bu da oldu, İsmet'in dediği gibi "kayıtlara geçti". Neredeyse geriye dönüp bakanlara "gerici", sürekli ileriye bakanlara "ilerici" diyeceğim ya, çok safdil bir niteleme olacak bu.
Sayfa 26Kitabı okudu
Üzerine çokça kafa yorduğum, heyecan duyduğum bir konudan aniden soğuyorum bazen. Bu o kadar hızlı oluyor ki, haftalarca düşünüp düşünüp, iki dakika içinde hiç düşünmemiş gibi düşünmekten vazgeçiyorum.
Bayram edilen bayramlar... Özür dilerim yanlış oldu. Bayram edilmesi gereken bayramlar...
Bi ben kalmıştım.. :) zaqa.net/madenisefkat
Uygulama inmiyor gerçi, bu pek hoşuma gitmedi ama neyse.
Hayat bazen her ne kadar sürekli olarak aşağı yönde bir grafik çizyormuş gibi gelse de, hayatın her şeye rağmen devam ediyor oluşu bir rahmet. Ve bu rahmet biz farkında bile olmadan grafiğin aslında yukarı doğru dönmesine sebep oluyor. Dibi gördükten sonra, hayat her zamanki normal sürecinde ilerlerken, aslında her şeyin bir yandan güzelleşiyor oluşu mesela, mucize değil de nedir bu?
Akşamdan beri kitap okuyacağım diye masada oturuyorum, daha beş sayfa bile okumadım, bu ösym benim ayarlarımı bozuyor cidden. Neyse gidip sütlü bebe püskeviti yiyeyim bari biraz.