Tanrı asla gözyaşlarımızdan utanmamamız gerektiğini söyler, çünkü onlar dünyanın insanı kör eden tüm kirini, pisini temizleyen ve taşlaşmış kalplerimizi yumuşatan yağmurlar gibidir.
"Derler ki sebepsiz ağlamak, asıl yurdunu özlediğin içindir." Bu kıymetli özlem'e teslim olmak gerekirken, koşup dünyaya sarılıyoruz sanki teselli edecek gibi.
Bazen ne için ağladığınızı bilmediğimiz vakitlere denk geliriz. Hani dokunsalar misali orada dokunulmaya gerek olmadan insan bir kuytu, bir omuz, bir sine bulup ağlamadı.
“Nefesimi tutup gözlerimi kan çanağına döndürürsem biraz gözyaşım dökülür diye düşündüm ama bir türlü olmadı. Belki de artık gözyaşı olmayan bir kız oldum.”