"İnsanların ümitlerini, hayallerini bir küçük kalpmiş gibi kırmayın azizim!" diyip hızlı bir giriş yapmak istiyorum bu hikayeden sonra :') Yapmayın işte yapmayın n'olur :(
Son Kuşlar'ın "Bulamayan" hikayesinin sonunda bir küçük tebessüm kondu gülüşlerime. Arşimet tutkumdan ötürü biraz sempati de beslemiştim bu hikayeye açıkçası. Ancak kendince bir teorem geliştiren bu insana salakmış muamalesi yapmak kendi hikayemi hatırlatıyor ve daha nicelerini. Kendi uçuk kaçık fikirlerimi mesela :D bana sen delisin diyenleri bir de hatırlıyorum. Güzel bir deliliği bir de aşağılayıcı olanı :) ikisini de hatırlıyorum.
Sanırım çok da söze gerek yok. Hikayenin sonu her şeyi anlatıyor:
"Geçenlerde, Karaköy'de rast geldim ona. Beni nasıl da tanıdı. Yüzü değişti. Uçuk sarı benzi hafifçe kızardı. Nazikâne şapkasını çıkardı.
-Nasıl, dedim, nasıl gidiyor sizin transatlantik?
öyle tuhaf güldü ki, bütün derdini anladım. Ukalanın biri, hülyalarını ince sopaları kırar gibi çar çar kırmış, ona Arşimet kanununu iyice anlatmıştı. Hiç cevap vermedi. Çabucak uzaklaştı. Dünya yüzünde bir de cazibe kanunu bulunduğunu anlamıştı. Rüyasından uyandırılmıştı ama, gülüşünden anlıyordum ki, cazibe kanunundan gemisini kurtarmak için direklerine kocaman mıknatıslar takmayı düşünüyor."
:)
Bazı kitaplar vardır: seni bir kitaptan diğerine götürür. Sana yeni bilgi sunabildiği gibi yeni kişiler ve yeni kitaplar da sunabilir. Bu tarz kitaplara minnettarlığım apayrıdır.
Hayvanlara Övgü kitabının daha ilk sayfasında yazar bana bir kitap, aslında bir insan sundu.
Montaigne yazıya "kibir, asli ve ebedi hastalığımızdır bizim." cümlesi
"Yusuf Atılgan’ın 1959’da yayımlanan ilk romanı Aylak Adam, C.’nin rutin yaşamının ve bir tutamak arayışının dört mevsime yedirilmiş halini anlatıyor.
Bir Bakî sözü ile giriş yapar Atılgan romanına: “Mufassal kıssa başlarsın, garip efsane söylersin.” Burada Atılgan, daha kitabın başında sezdirir niyetini. Okuyucuya, Aylak Adam’da öyle