Halil Cibran'ın eşsiz kaleminden harika 3 hikaye.
3 hikayesi var kitapta özellikle İsa'nın gerçekleri ve kiliselerin insanları nasıl sömürdüğünü anlatan hikayesi çok iyiydi. Çok romantik bir yazar betimlemeleri oldukça fazla. Insanlığa bişeyler öğretmenin ve göstermenin çabasında olduğu açıkça anlaşılıyor.
Kitabın bazı yerlerinde bazı karakterlerce insanlığa... seslenişler var. Bu seslenişler insanı çok etkiliyor. Kesinlikle okunmalı. İlk hikaye, yetim ve öksüz bir kızın acı dolu yaşantısını anlatıyor.
İkinci hikaye, iki aşığın zamanı aşan aşklarını anlatıyor.
Ve son hikaye ise, genç bir çobanın yaşamı, din adamlarının yaptıklarıyla söyledikleriyle gerçek dinin söyledikleri arasındaki farkı görmesini ve buna karşı çıkan ve haksızlığa uğrayanların hakkını savunmak için sesini duyurmaya çalışırken yaşadıklarını anlatıyor. Anlamlı okumalar… 
Halil Cibran 
Vadinin Perileri
Rus yazar Çehov, kısa oyun ve öykü yazarı olarak tanınmıştır. Dil ve anlatım olarak kitap çok akıcıydı, kısa olması sebebiyle de kolayca okunuyordu. Başta Rus edebiyatının en zorlandığım yani olan karakter adlarının sırayla ve ad-soyad şeklinde verilip detaylı betimlenmesi biraz kafa karıştırsa da sonradan karakterlere alışıyorsunuz. Okurken üzerlerine çok düşünüldüğü belli oluyor.
Durum hikayesi olarak işlenip düşünceler aktarılmış ve ortaya güzel bir şey.Çehov'a başlamak istiyorsanız bence uygun bir seçenek olur. tavsiye ederim... 
Altıncı Koğuş 
Anton Çehov
"İnsanların ümitlerini, hayallerini bir küçük kalpmiş gibi kırmayın azizim!" diyip hızlı bir giriş yapmak istiyorum bu hikayeden sonra :') Yapmayın işte yapmayın n'olur :(
Son Kuşlar'ın "Bulamayan" hikayesinin sonunda bir küçük tebessüm kondu gülüşlerime. Arşimet tutkumdan ötürü biraz sempati de beslemiştim bu hikayeye açıkçası. Ancak kendince bir teorem geliştiren bu insana salakmış muamalesi yapmak kendi hikayemi hatırlatıyor ve daha nicelerini. Kendi uçuk kaçık fikirlerimi mesela :D bana sen delisin diyenleri bir de hatırlıyorum. Güzel bir deliliği bir de aşağılayıcı olanı :) ikisini de hatırlıyorum.
Sanırım çok da söze gerek yok. Hikayenin sonu her şeyi anlatıyor:
"Geçenlerde, Karaköy'de rast geldim ona. Beni nasıl da tanıdı. Yüzü değişti. Uçuk sarı benzi hafifçe kızardı. Nazikâne şapkasını çıkardı.
-Nasıl, dedim, nasıl gidiyor sizin transatlantik?
öyle tuhaf güldü ki, bütün derdini anladım. Ukalanın biri, hülyalarını ince sopaları kırar gibi çar çar kırmış, ona Arşimet kanununu iyice anlatmıştı. Hiç cevap vermedi. Çabucak uzaklaştı. Dünya yüzünde bir de cazibe kanunu bulunduğunu anlamıştı. Rüyasından uyandırılmıştı ama, gülüşünden anlıyordum ki, cazibe kanunundan gemisini kurtarmak için direklerine kocaman mıknatıslar takmayı düşünüyor."
:)
Bazı kitaplar vardır: seni bir kitaptan diğerine götürür. Sana yeni bilgi sunabildiği gibi yeni kişiler ve yeni kitaplar da sunabilir. Bu tarz kitaplara minnettarlığım apayrıdır.
Hayvanlara Övgü kitabının daha ilk sayfasında yazar bana bir kitap, aslında bir insan sundu.
Montaigne yazıya "kibir, asli ve ebedi hastalığımızdır bizim." cümlesi
"Yusuf Atılgan’ın 1959’da yayımlanan ilk romanı Aylak Adam, C.’nin rutin yaşamının ve bir tutamak arayışının dört mevsime yedirilmiş halini anlatıyor.
Bir Bakî sözü ile giriş yapar Atılgan romanına: “Mufassal kıssa başlarsın, garip efsane söylersin.” Burada Atılgan, daha kitabın başında sezdirir niyetini. Okuyucuya, Aylak Adam’da öyle