Ona şunu söylemek, ondan şunu rica etmek istiyordum: Lütfen uzaklaş benden, beni tümüyle bırak ve git! Fakat söylediğim şu oldu: Benimle kal! Benimle kal!
Hasta değilim. Sadece öyle sanılmak istiyorum. Dışarı çıkmak, bir yere gitmek, insanları görmek şimdi katlanamayacağım şeyler…
Benim onurum için başka insanların endişe etmeleri son derece nahoş ve ben buna alışık değilim. Ayrıca onur kırılgan bir şey olabilir, ama ben değilim!
‘Ergenler ilginçtiler kuşkusuz; insan olarak dişi olarak,ergen olarak ilginçtiler ve başlı başına bir dünyaları vardı, fakat kompozisyon ödevlerine bunlardan hiçbir şey sızmamıştı. Şaşılacak bir şey yoktu ki ! Dünyanın bütün kitaplarında durum aynı değil miydi sonuçta ? Gerçek yaşamın en küçük kesiti bile binlerce kar daha zengin, daha bilgilendirici değil miydi ? '
Büyük kuramlar geliştiriyoruz, ruhen uyumlu olmak istiyoruz, her şeyi kılı kırk yararcasına sınamak istiyoruz, ama sonunda başka hiçbir işarete bakmadan anın bahşettikleriyle seçiyoruz birbirimizi.
Ama bütün bunların hepsi boş laf aslında! İki aşık için önemli olan her zaman dünyaya değil, birbirlerine nasıl baktıklarıdır. Mutluluğun ne kadar korunacağı, ne kadar sağlam olduğu veya çıkan ilk sorunda birbirlerini terk edip etmeyecekleri; bu sorular insana daha çok eziyet eder.