o
Ortadoğu
2 üyeTakip
Darısı terörle, siyonizmle, entrikalarla mazlumların hayatını karartanların başına!
Savaş sonrası Fransız hâkimiyetine bırakılan Suriye ve Lübnan'ı kapsayan Bilad-ı Şam bölgesi, tarih boyunca farklı etnik ve mezhebi grupları bünyesinde barındıran kozmopolit bir merkezdi. Osmanlıların yerel güçlerle işbirliği yönündeki politikaları uyarınca, Şam ve Halep gibi şehirlerdeki Sünnî eşraf, uzun bir süredir yönetimde söz sahibi konumundaydı. I. Dünya Savaşı sonrasında Suriye'de bir krallık kuran Faysal'ın iktidarı da bu yerel güçlerin onayını almıştı. 1920 yılında Faysal'ı ülkeden çıkartan Fransızların bölgedeki idari taksimatı ise azınlıkları yönetime ortak ederek bütüncül bir Suriye konseptinin oluşumunu ve Arap milliyetçiliğinin güç kazanmasını engellemek esasına dayanıyordu. Bu doğrultuda Şam ve Halep bölgelerinde ayrı iki yapı, İskenderun bölgesi için ayrı bir yapı, Lazkiye'deki Nusayriler ve Şam'ın güneyindeki Dürziler için de ayrı birer siyasi yapı inşa eden Fransa'nın manda tecrübesi, temel olarak Suriye'yi bağımsızlığa hazırlamaktan çok, kendi idaresini sağlamlaştırmak amacına hizmet etmekteydi. İdarenin çeşitli kademelerinde yerel halk bulunmakla beraber karar mekanizmalarının tamamında Fransız askeri yönetiminin etkinliği hissedilmekteydi.
I. Dünya Savaşı'nın akabinde, İngilizlerin dizayn ettikleri Irak Haşimi Krallığı, batılı manasıyla bir ulus devlet olabilmek için fazlasıyla bölünmüş durumdaydı. Ülkedeki bölünmüşlüğün temeli etnik olduğu kadar dini ve mezhebi ayrılıklara da dayanıyordu. Büyük çoğunluğu Sünnî olan, ülkenin kuzeyindeki Kürt ve Türkmen nüfus ve Araplar ile Irak nüfusu içerisinde çoğunluğu oluşturduğu düşünülen güneydeki Şii Arap nüfus arasında yaratılan gerginlik, Irak toplumunun homojen bir bütünlük içerisinde düşürülmesini imkansız kılıyordu.
XIX, yüzyılın ilk yarısındaki birinci nesil İslamcıların ve İslamcılığın temel kaygıları Batı karşısında İslam'ın üstünlüğünü ispatlama ve gerçekleştirme şeklinde gelişmiştir. Bunlara göre Batı'da var olan ve olumlanan değerler aslında asırlar öncesinden itibaren İslam'ın kendisinde zaten var olan değerlerdir. Bu nedenle bunlar yeniden diriltildiğinde Batı'nın ele geçirmiş olduğu askeri ve siyasal üstünlük sona erecektir.
Humus'taki askeri akademi çıkışlı Nusayri, Dürzi, İsmaili ya da Hıristiyan subaylar için Baas ideolojisinin kapsayıcı milliyetçiliği ve kent karşısında kırsalı öne çıkartan sosyalist eğilimli ideolojisinin kendilerine oldukça yakın gelmesi, ileride iktidarı ele geçirecek azınlık askeri kadrolarının hemen hemen tamamının, Baas ile ilişkide olmaları sonucunu doğurmuştur. Bu durum, Suriye'de iktidarı elinde bulunduran geleneksel Sünnî eşrafın tepkisini çekse de olayın mezhepsel boyutundan ziyade sosyo-ekonomik boyutunun o yıllar açısından daha önemli olduğu görülmektedir. Zira Baas'ın büyük oranda militaristleşmeye başladığı altmışların başına kadar orduda kritik mevkilerin hemen hemen tamamında Sünnî isimler yer almaya devam ediyordu ve Baas'ın sosyalist ideolojisi, şehirli toprak sahipleri açısından ekonomik ayrıcalıklarının tehlikeye girmesini ifade ediyordu.