''Ama inan bana, insanların çoğunun ruhu, bedeninden önce çürür.''
Zülfü Livaneli
“aynada pazar,
düşte uyunan uyku,
ağızsa gerçeği söylemede.”
“Beni öldürdüler, Wene Hala,” demişti.
Önyargının gücü..
416'ncı sayfanın kenarına eczacıdan aldığı kırmızı mürekkeple, kendi el yazısıyla şu notu düşmüştü: Bana bir önyargı verin, dünyayı yerinden oynatayım. Bu karamsar yorumun altına da, kan rengindeki aynı mürekkeple yapılmış keyifli birkaç kalem darbesiyle, içinden ok geçen bir kalp resmi çizmişti.
İspanyol ve bazı Latin klasiklerini okuduğuna kuşku yoktu, zamanının yargıçları arasında en sevilen yazar olan Nietzsche'yi çok iyi tanıyordu.
İlk kez kendi yazgısına hükmeden Angela Vicario, işte o zaman nefretle aşkın karşılıklı tutkular olduğunu keşfetmişti.
Angela Vicario, aşk yoksunluğunun sakıncasını şöyle bir dokundurmaya cesaret edebildiyse de, annesi tek bir sözle onu susturmuştu: "Aşk da öğrenilir."
Bugün pazar blues dinleyenler vardır belki bir yerlerde..
"Hüzün geriye kalandır.Benim için biraz blues dinleyin."
Ulus Baker
Lacan’ın bir formülü var her şeyden önce: “Birisini sevmek, kendinde olmayanı vermektir.” diyor.
Çiftliklerde yaşayanlar köylere iniyorlar, köylerde yaşayanlar kentlere gidiyorlardı. Kentlerde insanlar arasında kayıplara karışıyorlar, hiç oluyorlardı.
“Tepe sarptır ve dibi görünmeyen yarıklarla çevrilidir. Luvina’da insanların düşlerinin bu yarıklardan çıkıp geldiği söylenir..”