r
Roman Edebiyat Yeraltı Edebiyatı
0 üye"Bir insanın yalnızlığı üzerine söylenecek o kadar söz vardır ki!
O kadar büyüktür ki yalnızlık. O kadar kalabalıktır ki. Dünyayı dolduran canlılardan uzak bir hayat yaşamak ya da binlerce bedenin arasında olup hiçbirini dinlemeden ilerlemek. Hepsi de yalnızlığın türleridir."
Sayfa 250Kitabı okudu
“Bence boşuna uğraşıyorsun. Nasıl olsa, bu dünyayı kurtaramazsın.”
Ne de olsa mülteci sadece evini değil, yola çıktığı gün kendini de terk eder. Çünkü o kadar acıdan sonra, yola çıkanla hedefe varan aynı kişi olmaz. Yine de savaşın olmadığı bir coğrafyaya ulaşıp gerçekte kim olduğunu hatırlamaya çalışmak o kampta kalanlar için mümkündü.
Eğer bir alkoliğin günün o ilk yudumunu arzuladığı kadar yaşamı arzulamıyorsan, bil ki hayatta olmayı hak etmiyorsun! Üstelik bir alkolik daha o ilk yudumda hatırlar alkole bağımlı olduğunu. O an anlar, içkisiz yaşayamayacağını. Ama insan o kadar aptal bir hayvan ki hayata bağımlı olduğunu ancak ömrünün sonunda anlıyor. Hatta son nefesinde. Alkoliğin daha ilk yudumda anladığını ayık olan ancak son nefesinde fark ediyor! Sonra da ağlaya ağlaya, pişmanlık içinde geberip gidiyor.
ve insan ölüm döşeğinde nadiren yalan söylerdi.
Sırf var olduğu için şiddetle utanan birini iyileştirecek hiçbir şey yoktu bu dünyada.