Çok güzel konuştuk.Romantizm böyleyse eğer lisanını sevebilirim.Bana her şeyden bıktığımı ama senden neden bıkmadan konuştuğumu sordun.Çünkü senden sıkılmam. Sana konuşmak bana iyi geliyor. Sende kendimi gördüm. Aslında kendimle sohbette gibiyim....seninle susmaya niyetim yok. Ne kadar sessiz kalırsan kal ama ben konuşmaya devam edeceğim. Seni bırakmayı düşünmüyorum.
Susma sanatının özü budur: Genişliğe alan bırakmak. Sessizliğin açtığı genişlik, insana kendi sonluluğunun darlığını unutturur; ki insanlar onları ezen, bunaltan o sonluluktan ötürü, "konuştuğum sürece yaşarım" düsturuyla, durmaksızın konuşurlar. Susanın deneyimi ise başkadır: "Sustuğum sürece, benim hayatımı aşan sonsuzluğun parçası olarak hissederim kendimi." Bunun insana dokunmasına izin vermek, sessizce bir şey okumakla da mümkündür.
Susmak, konuşmaktan daha evladır. Ama insanların da karşısındakinin sessizliğinden, halinden anlaması gerekir. Zira etrafımızda böyle insanlar kahir ekseriyet kalmamıştır. Ara ki bulasın.
Zira Peygamber Efendimiz (sav) şöyle buyurdu:
“Kim susarsa kurtulur.”
(İbni Haceri’l-Askalani, Fethu’l-bari; 11/315)