Kıyamet borusu istediği zaman çalsın, ben, elimde bu kitapla, yüce yargıcın huzuruna çıkacak ve yüksek sesle şöyle diyeceğim:
"İşte böyle yaptım, böyle düşündüm, böyle oldum. İyiyi de, kötüyü de aynı içtenlikle söyledim. Hiç bir kötülüğü saklamadım, hiç bir iyiliği eklemedim; eğer bazı önemsiz süsler kullandığım olduysa, bu ancak bellek kusurumdan ileri gelen bir boşluğu doldurmak için olmuştur; doğru olabileceğini bildiğim şeyi doğru saydım, yanlış olduğunu bildiğim şeyi asla. Kendimi nasılsam öyle gösterdim; kötü ve aşağılık olduğum zaman kötü ve aşağılık; iyi, gönlü gani, yüce olduğum zaman, iyi, gönlü gani, yüce; içimi, ancak senin görmüş olduğun gibi, açıkça ortaya koydum. Ey sonsuz varlık, benzerlerimin sayılmaz kalabalığını çevremde topla; itiraflarımı dinlesinler, kötülüklerim karşısında inlesinler, acılarım karşısında yüzleri kızarsın. Onlardan her biri sırası gelince tahtının dibinde kendi kalbini aynı içtenlikle açsın ve sonra, sadece biri, eğer buna cüret edebilirse, sana şöyle desin: "Ben bu adamdan daha iyiydim".

- Insan ne tuhaf yaratık! - Tedavi edilebilecek yaralarıyla yerlerde sürünüyor! - Hayatı ile bilgisi sürekli çelişki halinde! - Aklı,Tanrının ona bahşettiği bu değerli armağan - duyarlılığını keskinleştirmeye,acılarını çoğaltmaya ve onu bu acılar yüzünden daha kederli ve rahatsız etmeye yarıyor ancak! - Zavallı mutsuz yaratık,neden davrandığında başka türlü davranamaz ki acaba! - Sanki bu dünyada,mutsuz olması için yeterince neden yokmuş gibi,kendi iradi nedenlerini de keder deposuna katmak zorunda mı;kaçınılmaz kötülüklerle karşı mücadele etmek ve bazılarına teslim olmak yerine,onda biri bir çabayla bütün bu belaları savuşturabilecekken?

"Neden "diye sorardı babam,duyguları kabararak ve odada volta atarak,"Fransa'nın nice nice şirin eyaletinde odenli az saray ya da malikhane vardır? Geriye kalmış birkaç chategu neden harap,bakımsız,bomboş birer döküntüden ibarettir?" "Çünkü,efendim"derdi babam, "o krallıkta kimse taşrayla ilgilenmez. Ilgi duydukları tek şey - eğer ilgi duydukları bir şey varsa - saraydır. Bir de Yüce Hükümdar'ın* bakışları. Yüzünde güneşler mi açmış,yoksa bir bulut mu geziniyor - bir Fransız için hayat memat meselasi olan budur."

Yüce Hükümdar* ~ XIV.Louis,güneş - kral.

Babam bir hastalığın teşhisini her zaman tedavisiyle birlikte koyardı.
"Eğer ben mutlak hükümdar olsaydım "derdi,"metropolün her caddesine ortalıkta dolaşanlara oraya ne halt etmeye geldiklerini soracak bir yargıç tain ederdim - ve eğer,adil ve bitaraf bir dava sonunda evlerini bırakıp da çanta-çıkın,çoluk-çocuk,buralara gelmelerinin nedenini makul bir biçimde açıklayamıyorlasa,kolculara teslim edip,tıpkı serseriler gibi,yasal yerleşim bölgelerine geri gönderirdim. Baş hiçbir zaman bedenin taşıyamayacağı denli büyük olmamalı. Yorgun ve bitkin kollar ve bacaklar hak ettiklerince beslenip doğal güçleri,güzellikleri onlara geri vermeli-ülkemin çayırları ve mısır tarlaları gülmeli,türkü çağırılmalı-neşe ve konukseverlik her bir yanı sarmalı - ve krallığımın Eşrafının eline öyle bir güç,öyle bir yetki verilmeli ki,Asillerimin onları elinden almakta oldukları dengelensin"di.

TÜM vasıtalar içinde en ilginci olan insanın, dedi babam, o kadar narin ve derme çatma bir yapısı vardır ki, bu çetin hayat yolunda kaçınılmaz olarak maruz kalacağı ani ve sert darbeler onun gün içinde defalarca yolundan çıkıp devrilmesine yol açabilirler-yani, kardeşim Toby, içimizde gizli bir zemberek olmasa halimiz perişandı.