Kitabın yarısına kadar geldiğimde durup şöyle düşünmeye başladım istediğim şey, eksiklik işte buydu. Kadın komutan rütbece üstün ve bu durumu ustalıkla koruyordu, askeriye de en ufak bir hatanın nelere sebep olacağını önceden görüyor, önlemini alıyor. Nizamı sürekli sağlaması, askerlerin izin mevzularına, nöbet değişimlerine kadar kontrolü hatta yemek öncesi yapılan dua ayrıntısı bile yazarın konuya olan hakimiyeti ve donanımını bana çok güzel hissettirdi. Havada kalan, tekrara düşen bir konu, durum olmaması da ayrıca güzel bir detay…
Askeri kurgulara olan ön yargıların kırılması gereken nokta tam da bu bence!
Gelelim yorumuma..
Kitap boyunca Mihrem'in geçmişinden parça parça bahsetmesi ölen nişanlısı Miran ve onun ikiz kardeşi olan Mirza ile olan yaşananlar tam bir sır küpüydü..
Çok spoilerden kaçınsamda Amerikalı olan (Marcus) aslında Mirza ile Mihrem'in kürtçe diyalogları, Miran ile Mihrem'in tanışma hikayesi ve Iğdır'a gelmesindeki asıl amaçla burada kendine yeni bir hayat kurma çabası...
Hepsini kafamda kurguladığumda hala oturmayan eksik parçalar vardı..
Bir yerlerde derin izler bırakan yaşanılanlar kitabın sonuna doğru bir nebze olsun aydınlansa da finalinde hiç beklemediğim sol vuruş beni darma duman etti.
Semih'den beklenmedik yapılan bu atakla Mihrem için yol ayrımına geldiği anda çok üzüldüm hatta kalbim çok kırıldı. Erteleyecek iken devam kitabına siz bu satırları okurken başladım ve yarıladım bile
Kamiran Ali Bedirxan