Nedense beklediğim kadar etkilemedi beni ama güzel bir kitap yine de.
İçe dönük Aratov ve hırçın Klara’nın aşk hikayelerini okuyoruz. Tabi sıradan bir aşk hikayesi denemez, mistisizm etkisiyle ölülerle yaşayanlar arasındaki aşk hikayesi demek belki daha doğru olur. En azından karşılıklıya dönüştüğü andan sonra. :’)
Beni en çok etkileyen şey Klara ile Aratov’un bulvarda buluştukları kısımdı. Klara’yı hırçından öte biraz kibirli ve hatta ataerkil bulsam da (tokat attığı adam kendisini ‘mahvetmedi’ diye erkekten saymaması gibi gariplikler, dönemin zihniyeti düşünülünce garip değil ama yine de rahatsız olmadan edemiyor insan) duygularının asla anlaşılmadığını fark ettiğindeki acısını içimde hissettim. “Gerçekten hiç anlamadınız mı?” , “Karşımdasınız… En azından tek bir sözcük! Söyleyecek bir sözünüz bile mi yok?”
Sana kanatlarını bırakmayı öğrettiler Klara, başka haber yok.
