ağzımdan bilinçsizce çıkan ilk sözler, "eve gitmek istiyorum," mırıltılarıymış. evimin tam olarak neresi olduğunu ben de bilmiyorum ama böyle söyledikten sonra hüngür hüngür ağlamışım.
Bununla beraber onun üzgün ve mahzun olduğunu anlıyordum. Fakat Fikret kalbindeki acılardan kimseye şikâyet etmemeyi alışkanlık edinmişti. Odasına çekilir, bazen piyano çalar, bazen kitap okur, bazen saatlerce düşünceli bir halde kalırdı.