"Yaşadıklarımız hamurumuza bir şekil verir; ama ne olacağımíza kendimiz karar veririz. Seçimler daima bizimdir, sonuçlarına da biz katlanırız."
Doğarken neden gülmezdi de, ağlardı insan? Ağlamaya mı lanetleniyorduk, bilmediğimiz günahlarımızdan? Yoksa gülmenin kıymetini bilmemiz için, önce ağlamayı mı öğreniyorduk? Bir maruzatım vardı hayata; ben bu dersi, çift dikiş okumuştum, artık ezbere biliyordum. Ne zaman dik dursam, ne zaman ayaklarım üzerine doğrulsam, ben yine sınıfta kalıyordum.
Nefes alıyordum ve bir insan nefes aldığı sürece, umut var demekti, değil mi? Nefes alıyormuydum ben? Benim nefesimin adı Timur muydu? Ben sevgi nedir bilmezdim ki? Ben sevemezdim... Hayır, şimdi olmazdı. Ben aşık olamazdım, lanet olsun! Aşk, benim gibi ahmakları yok ederdi. Aşk, bizim gibileri eme eme parçalardı. Bizim gibileri aşk öldürürdü ve ben ölmek için daha çok gençtim!
Var olmadiginı zannettiği kalbi bogulurcasina çırpınırken soluksuz kalarak tekrarladi:"Hissetmiyorum,hissetmiyorum,hissetmiyorum..."
Her şey sadece küçük bir seçim meselesi, bir kısa karar anıydı. İnsan " İnsan " Olmayı seçebilirdi.
+ Sen peki? Sende benimle yürür müsün?
- Gittiğin her yere...