Oldukça ilginç bir kitap. Okuduğum ilk Sadık Hidayet kitabı. Sanırım yazarın kitapları arasında, Türkiye’de en çok bilinen kitap da bu. Kitabı iki bölüm olarak ele alabiliriz. Kahramanımızın yalnız yaşadığı bölüm ve önceki dönemin anlatıldığı bölüm. Finalde bu iki bölüm ustalıkla bağlanmış.
Kitapta bir de çok tekrar eden objeler var. Yaşlı adam, çirkin kahkaha, gündüzsefası, afyon, şarap, kemik saplı bıçak... Bu objeleri oldukça usta şekilde kullanmış. Muntazam geçişler var objelerle konu akışı arasında. Keyif aldım diyebilirim. Yalnız kitabın sonuna doğru bir bozulma var kitabın bütünlüğünde. Daha doğrusu kitaptan bağımsız bir anlatımın olduğu, kahramanın o ana kadar alışılmış anlatımlarından daha nitelikli ve konu dışı bir anlatımın olduğu iki sayfalık bir kısım var. Bu bence kitabın bütünlüğünü bozmuş.
Nedense bana Ahmed Arif’in “Suskun” isimli şiirini anımsattı öykü. Bu şiir de sanki ateşlenmiş bir hastanın ateşin etkisindeki hallerini ve sanrılarını anlatıyor gibi gelir bana. Öykü de öyleydi.
Oldukça ilginç bir kitaptı.
