Ahmed Arif’in, Leyla Erbil’e 1954-1959 tarihleri arasında yazdığı bir dizi mektup ve 1977 de yazılmış tek bir mektuptan oluşan bir kitap.
Livaneli’nin Sevdalım Hayat’ını okurken bir kısım bestelerinin sözlerini nasıl bir ruh haliyle, nasıl şartlarda yazdığını, bu sözlerde aslında ne anlattığını daha iyi anladığımı düşünmüştüm. İşte bu kitap da, Ahmed Arif’in o eşsiz şiirlerini nasıl yazdığı, neleri anlattığını bir nebze anlamamı sağladı.
Bu kitap sayesinde Ahmed Arif şiirlerinin son halini almamış halini görmek, el yazısını görmek mümkün oldu. Yine mektuplarda cümle aralarına sıkışmış, belki o an yazılmış, belki daha sonra yazılacak şiirlerine mısralar gördüm. Yine “Basübadelmevt” isimli bir şiirini gördüm kitapta. Daha önce karşılaşmamıştım.
Mektuplar tek taraflı. Leyla Erbil’in yazdığı cevap mektuplara maalesef ulaşılamamış. Gulam Hüseyin Saedi’nin de sevgilisiyle mektuplaşmalarından ibaret bir kitabını okumuştum. O da sadece Gulam Hüseyin’in mektuplarından ibaretti. Benzer bir durum daha, Ahmed Arif de Gulam Hüseyin de yazdıkları kadar karşılık alamamışlar mektuplarına. Üstelik bu karşılık yalnızca sayılsal bir değer de değil.
Ahmed Arif öyle yoğun ve abartılı yaşamış ki sevdasını. Asla imrenmediğimi söyleyebilirim. Üstelik bir aşk, hem de dostluk araya konularak engellenmişken, asla karşılık bulamamışken bu kadar uzun bir süre, duyguları hiç sönümlenmeden nasıl muhafaza edilmiş anlamakta güçlük çektim.
Kitabı bir solukta okuyamadım. Biraz boğuldum bu karşılıksız aşk öyküsünde. Biraz abartılı sevgisi de yordu beni Ahmed Arif’in. Yine de güzeldi.
